Αριστερίζοντα Παραπροϊόντα Yποκουλτούρας

Αριστερά. Μία πνευματική και πολιτισμική ποταπότητα που εξαπλώνεται σαν επιδημία. Ζούν ανάμεσα μας και μολύνουν και την τελευταία γωνιά ηθικής καθαρότητας και ψυχικής διαύγειας. Σε κάθε υποτyπωδώς πεπολιτισμένη και αξιοπρεπή χώρα είναι απονομιμοποιημένοι (ηθικά και ενίοτε νομολογειακά) και απομονωμένοι σαν αποσυνάγωγα μυάσματα.  Ζουν με την ψευδαίσθηση του ''αντισυστημικού'' ενώ συμπεριφέρονται συμβατικά και δρουν πάντα προς εξυπηρέτηση του κεφαλαιοκρατικού κατεστημένου που δήθεν εχθρεύονται.

Αυτό που αξίζει να τονίσουμε είναι ότι πρόκειται για φαιδρές πλην σοβαροφανείς φυσιογνωμίες. Στο πέρασμα των χρόνων όλα τα αριστερίζοντα παραπροϊόντα υποκουλτούρας έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στην κοινωνική συνείδηση προξενώντας επικολυρικές στιγμές γέλωτος με την γραφικότητα τους. Αξίζει λοιπόν να ''φωτογραφήσουμε'' τις συνηθέστερες κατηγορίες αριστερών.

Το αναρχίδι 


Πρόκειται για είδος που ανθεί ραγδαία. Ξεκίνησε από νεαρή ηλικία το κάπνισμα νιώθωντας ότι εξυψώνεται στα μάτια των συμμαθητών του. Όταν το τμήμα του έπαιζε μπαλίτσα,προτιμούσε να ανάβει τσιγαράκι και να παρατηρεί με υφάκι υπεράνω. Πάντα είχε την τάση να θεωρεί καινοτομία το οποιοδήποτε καραγκιοζιλίκι. Κάθε μέρα πήγαινε σχολείο με το ίδιο μπλουζάκι (ενός αμερικάνικου συγκροτήματος συνήθως που έβγαζε δυνατές άναρθρες κραυγές).
 Η πρώτη επαφή του με την ''επαναστατικότητα'' έγινε όταν συμμετείχε στην πρώτη του κατάληψη,την οποία δεν χάνει ευκαιρία να μνημονεύει και να την ωραιοποιεί με υπερβολές. Όταν τον ρωτούσες για ποιό λόγο συμμετέχει,πάντα προσπαθούσε να αναμασήσει επιχειρήματα που του είχαν πει οι ιθύνοντες μαθητοσυνδικαλιστές. Μάταια όμως. Έκανε μπαμ ότι δεν είναι ιδεολόγος και ότι γούσταρε να χάσει το μάθημα.
Η ημιμάθειά του τον συντροφεύει μέχρι σήμερα. Το παίζει αναρχικός και ας τρέφεται από τον καπιταλιστή μπαμπά. Θα φωνάζει για τα δικαιώματα των εργαζομένων και ας μην έχει δουλέψει ποτέ του. Θα φωνάζει κατά του κατεστημένου και ας βρίσκονται οι γονείς του σε κάποιο υπουργικό θώκο. Όποτε εκνευρίζεται βρίζει τον Χριστό ή την Παναγία και ας μάχεται για τον σεβασμό προς το Ισλάμ. Ηδονίζεται όταν βλέπει καμμένη την ελληνική σημαία και ας επιδοκιμάζει τους εχθρικούς προς την Ελλάδα εθνικισμούς.
Όπου και αν πάει (και για τσιγάρα στο περίπτερο) φοράει πάντα την αγαπημένη του κουκούλα την οποία ποτέ δεν αποχωρίζεται,καθώς νιώθει ότι τον κάνει σκληρό ιδεολόγο και ότι τον διαφοροποιεί από τον υπόλοιπο φλωροπληθυσμό.


Ο Κνίτης


Άλλη ταλαίπωρη ύπαρξη. Πρόκειται για τον κομμουνιστή της παράδοσης. Δεν κατέληξε σε αυτό που έγινε μέσα απο μία βαθιά περίσκεψη. Πάντα ήθελε να συνεχίσει την παράδοση και να βαδίσει στα χνάρια του παππού του. Αν οι γονείς του ήταν νεοδημοκράτες, θα γραφόταν κατευθείαν στην ΔΑΠ και αντί να σου πουλάει ριζοσπάστη θα σου έλεγε να πας μαζί του στο club που εχει κλείσει για το βράδυ.
Σε αντίθεση με το αναρχίδι, προσπαθεί να δείχνει πάντα σοβαρός και προσγειωμένος. Όσο τρέφει ελπίδες ότι θα ενταχτείς στο μετερίζι του ή ότι έστω ότι θα του βάλεις ένα σταυρουδάκι στις εκλογές θα είναι ευγενικός και ευπροσήγορος μαζί σου. Όταν τελικώς διαπιστώσει ότι ξέρεις εδώ και καιρό πως σε πλησιάζει χρησιμοθηρικά (όπως όλες οι παρατάξεις) θα κάνει πως δεν σε βλέπει στους διαδρόμους της σχολής. Θα τον δεις να τριγυρνάει βρώμικο σαν την άδικη κατάρα στους διαδρόμους ψάχνοντας για αθώα και ανυποψίαστα πρωτοετάκια. Το τσιγάρο και τον ριζοσπάστη δεν το αποχωρίζεται ποτέ.
Το πραγματικό πολιτισμικό σοκ το παθαίνεις όταν συζητάς για πρώτη φορά μαζί του. Ο ειρμός της σκέψης του, ο φωνολογικός του ρυθμός, το περισπούδαστο ύφος κτλ...αμέσως καταλαβαίνεις πως δεν έχεις να κάνεις με έναν καλοπροαίρετο συνομιλητή αλλά με μια καλοκουρδισμένη κασέτα που έχει αποστηθίσει ''τόνους'' τσιτάτων και κάνει διαρκώς μια κουραστική ανακύκλωση ασαφών ορολογιών. Καταλαβαίνεις επίσης ότι αυτά που σου λέει τα έχει πει την ίδια μέρα σε άλλα 15 δυνάμει κορόιδα. Πέρα από το πτώμα του βρωμάει επίσης από χιλιόμετρα ότι χάνεις τον χρόνο σου σε μία υποκριτική και τυποποιημένη διαδικασία.
Η όλη φάση αποκτά και μία ψυχαγωγική διάσταση όταν αποφασίζεις να διακόψεις τον κατεβατό του μονόλογο και να τον φέρεις σε δύσκολη θέση με απλά και συγκεκριμένα ερωτήματα. Ένα απολαυστικό ερώτημα είναι να του πεις ''εγω που πιστεύω στην δημοκρατία πως μπορώ να υποστηρίξω ένα κόμμα που πρεσβεύει την δικτατορία του προλεταριάτου;''. Γενικότερα ο κνίτης φοβάται να σου πει τι πραγματικά ονειρεύεται για να μη σε τρομάξει. Προτιμά να σου λέει τι θέλει να πολεμήσει (όχι σε όλα) και ποτέ τι θέλει να οικοδομήσει ως εξουσία. Στην πραγματικότητα ντρέπεται γι' αυτά που πιστεύει και ας στο παίζει προοδευτικός.
Το Φρικιό



Πρόκειται ομολογουμένως για το πλέον αξιολύπητο είδος. Το φρικιό δεν έχει σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό. Κινείται, ζει, αναπνέει και υπάρχει για την ''κουλτούρα''. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας απολιτίκ αριστερός. Έχει πραγματικά ''τσακωθεί'' με την καθαριότητα. Για να ακριβολογούμε το φρικιό και η καθαριότητα αποτελούν δύο αλληλοαντικρουόμενους κόσμους που πρέπει να συνυπάρξουν στον ίδιο πλανήτη.
Όπως είπαμε δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα. Η ζωή του είναι θλιβερή και κενή νοήματος. Για τον λόγο αυτό επιθυμεί να χαλάσει και να απονοηματοδοτήσει την ζωή των υπολοίπων. Όσο και αν καμαρώνει για την φαιδρή του εμφάνιση κάθε φορά που ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτη προβληματίζεται βαθύτατα για τις επιλογές του.
Είναι ξεκαθαρά συναυλιακός τύπος. Το τραγούδι ίσως είναι το μόνο πράγμα που δίνει νόημα στην ζωή του. Εννοείται πως προτιμά κομμάτια ροκ ξεσηκωτικά που θα τον ωθήσουν να σηκωθεί και να κουνήσει το δύσμορφο κεφάλι του ώστε να ανεμήσουν τα βδελυρά του μαλλιά. Θα τον δεις να περιφέρεται στα γήπεδα (και ας μην ξέρει καν ποιός παίζει), στο λεωφορείο με ακουστικά, στο μοναστηράκι με την κιθάρα του, σε καταλήψεις με την πρέζα του, στην Ομόνοια με ακορντεόν, σε open παρτάκια με μπάφο, σε παρακμιακές συναυλίες με μπύρα από το ψυγείο του σπιτιού του. Όσο ριζοσπαστικός και αν προσπαθεί να στο παίξει φοβάται να συγκρουστεί ακόμα και με μυρμήγκι. Αρκείται στο να ρίχνει αόριστα αναθέματα προς το κατεστημένο.
Μη σε ξεγελάει η εμφάνισή του. Δεν είναι καθόλου φτωχός. Ζει αυτήν την ανέμελη ζωή,διότι οι γονείς του έχουν εξασφαλίσει τα όσα χρειάζεται (και ας αναθεματίζουν που τον έφεραν στη ζωή). Τώρα τελευταία έχει γίνει της μόδας να κυκλοφορεί με πατίνι στους δρόμους συμπεριφερόμενος σαν να είναι σε κανονικό όχημα. Χώνεται με θράσος στις λωρίδες κυκλοφορίας και εισπράττει τις μούτζες που του αναλογούν. Αγαπημένο του θέμα συζήτησης είναι η αποποινικοποίηση της κάναβης.
ΥΓ1: Επειδή τα λεφτά του μπαμπά κάποτε δεν επαρκούν αρκετά φρικιά έχουν θεαθεί να μετέχουν σε δραστηριότητες των ΜΚΟ.
ΥΓ2: Αν τύχει και σου τσαμπουκαλευτεί,τράβα του το μούσι με δύναμη και θα εξαφανιστεί.
 Η γυναίκα "έκτρωμα"


Εδώ πραγματικά τα λόγια περισσεύουν και θα είμαστε σύντομοι.
Τα ''κορίτσια'' της αριστεράς κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε ίχνος θηλυκότητας. Και επειδή ''συν Αθηνά και χείρα κίνει'' η φύση τους προίκισε με τα ανάλογα χαρακτηριστικά.
Μισούν θανάσιμα την αισθητική -την οποία έχουν ταυτίσει για κάποιο λόγο με τον καπιταλισμό- και την βεβηλώνουν με την ύπαρξη τους. Στο αποκρουστικό τους πρόσωπο φαίνονται διάφανα οι καταχρήσεις που έχει υποστεί το σώμα και ο οργανισμός τους. Δεν περνάνε καλά στο σπίτι τους και έτσι ο κάθε κατειλλημένος δημόσιος χώρος είναι το δυνάμει προσωρινό τους σπίτι.
Ο ακαλαίσθητος κώλος τους είναι διακόσια στρέματα έκαστος. Τα στήθια τους πιο επίπεδα από των αντρών. Αποφεύγουν τα αστικά τζιν και προτιμούν κάτι περίεργα φουστανοπαντελόνια με τα οποία δείχνουν άνετες και εξοικειωμένες. Τα μαλλιά τους είναι σε ακόμα τραγικότερη κατάσταση από αυτή των αρρένων συντρόφων τους. Είναι ιδιαίτερα ευέξαπτες, ανασφαλείς, κομπλεξικές και ανοργασμικές. Αρκετές δε εμφανίζουν ροπές προς τον κιναιδισμό
ΥΓ1: Αν θες να τις απωθήσεις πιο πολύ φοβούνται το λάστιχο παρά το πιστόλι
ΥΓ2: Όποιο ''θηρίο'' αντέξει να συνουσιαστεί μαζί τους δεσμευόμαστε να στήσουμε έναν αδριάντα προς τιμή του.

Ο πρώην Πασόκος


Έζησε ζωή χαρισάμενη στα ''χαρούμενα'' χρόνια της μεταπολίτευσης. Αυτός και όλο του σόι έχουν εφεύερει 100 + 1 τρόπους για να αφαιμάξουν το δημόσιο. Προσπαθούν να εκλεγούν δημοτικοί σύμβουλοι, διορίζονται από το πουθενά σε δήμους, διεκδικούν διαρκώς κονδύλια και χρηματοδότηση για το ανύπαρκτο κοινωνικό τους έργο και πάντα αποκαλούν τον γέρο Παπανδρέου ''ο Αντρέας'' λες και ήταν φιλαράκι τους και για τον οποίο δεν χάνουν ευκαιρία να τον εξυμνήσουν.
Σήμερα που το ΠΑΣΟΚ ηχεί σαν κακόγουστο ανέκδοτο έχουν γίνει οι περίφημοι ''αλεξιπτωτιστές'' που μετακόμισαν στον Σύριζα. Για την ακρίβεια αγαπούν τον σύριζα πιο πολύ και από τους καθαρόαιμους συριζαίους μιάς και νιώθουν πως μπορεί να τους εξασφαλίσει το νέο φαγοπότι. 
Όλοι τους γνωρίζουν από τρείς τουλάχιστον βουλευτές και τους παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο μήπως και υπάρχει κάποια θεσούλα στην ΕΡΤ για να χωθούν. Όταν τα λένε μεταξύ τους σκέφτονται συνωμοτικά πως θα μπορέσουν να διώξουν τους παλιούς συριζαίους ώστε να γαντζωθούν οι ίδιοι στις θέσεις στελεχών. Αυτοπροσδιορίζονται ως ''σοβαροί αριστεροί'' και νιώθουν δέος για τα επιτεύγματα της ''χρυσής'' γενιάς του Πολυτεχνείου. 



  Στάθης Κιτσιός

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η περίφημη ρήση του Γεννάδιου Σχολάριου. Άλλη μια μεγάλη απάτη των νεοπαγανιστών λωποδυτών κατά της Ελληνορθοδοξίας

Ποιοι άνοιξαν τα σύνορα της Ελλάδος;

Κιναιδισμός και ψυχοπνευματικά προβλήματα