Στυλιανός Παττακός και οι μισέλληνες συκοφάντες του

Ο Στυλιανός Παττακός, ο μισελληνισμός και η Ατιμία της Πολιτείας

Πρόλογος

Σάββατο 15^ης Οκτωβρίου, 2016· η εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», κυκλοφορεί την εβδομαδιαία φυλλάδα της με ένθετο το βιβλίο:
«Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ». Ο πίνακας περιεχομένων[1] προκαλεί αίσθηση στον αναγνώστη, καθώς τα αρχικά κεφαλαία στα οποία διαιρείται το εν λόγω βιβλίο, φαίνεται πως αποβλέπουν στην γελοιοποίηση του-προσφάτως αποθανόντα-Σ. Παττακού[2]. Με την αφορμή αυτής της ανεκδιήγητης σκύλευσης[3] της μνήμης του Στρατηγού Στυλιανού Παττακού, θίγεται το γενικότερο ζήτημα της «επιλεκτικής κώφευσης» των εξουσιοδοτημένων αρχών στις περιπτώσεις που η περιύβριση νεκρού και η ατιμωτική βεβήλωση της μνήμης του, παρορώνται λόγω…«μη πολιτικά ορθών» αντιλήψεων.

[1] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, Νίκη Εκδοτική, 2016, σελ. 4^η

[2] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, ο.π., σελ. 4^η

[3] Βλ. παρακάτω.

«Ευτράπελα και ιλαροτραγικά από τις συναντήσεις του[4] με κορυφαίες προσωπικότητες»

Τούτος είναι ο τίτλος του 2^ου κεφαλαίου του εν λόγω βιβλίου που αμέσως εξάπτει τον φιλοπερίεργο αναγνώστη· πράγματι, ο τίτλος προδιαθέτει κάθε καλοπροαίρετο και προετοιμάζοντας τον να αντιμετωπίσει γελοία περιστατικά του βίου, του Παττακού. Αναγιγνώσκοντας όμως κανείς τις…«πηγές» του συγκεκριμένου κεφαλαίου, εννοεί αμέσως την απόπειρα τεχνητής γελοιοποίησης του Στρατηγού, μιας και τα φυσικά πρόσωπα που διισχυρίζονται ότι βίωσαν τα δήθεν τραγελαφικά περιστατικά στα οποία πρωταγωνιστούσε, χαρακτηρίζονται το λιγότερο ως «αναξιόπιστα», αν όχι-για ορισμένες περιπτώσεις-«ανήθικα». Εκκινούμε λοιπόν από την «μαρτυρία» του λογοτέχνη Κώστα Ταχτσή[5] ο οποίος έμεινε στην ιστορία, όχι για το λογοτεχνικό του έργο, αλλά για τις ανεπανάληπτες απόψεις του για τον κιναιδισμό και για το ότι…εξεδίδετο-μεταπολιτευτικά-και ο ίδιος ως τραβεστί[6](!)
Γράφει λοιπόν για τον Σ. Παττακό, σε κείμενο του στο περιοδικό «ΛΕΞΗ» στα 1989 :

«(…)Η πλειονότητα είν΄αλήθεια του λαού, με την γνωστή του σκωπτικότητα, κορόιδευε τον Παττακό για τις γόπες που ΄βαζε τον κόσμο να μαζεύει απ΄τους δρόμους, κυκλοφορούσανε σπαρταριστά ανέκδοτα, αλλά εις πείσμα του γραφικού συνταγματάρχη, η μίνι φούστα θριάμβευσε, ο Σκυλίτσης μπορεί να ΄κλεισε την Τρούμπα(…)κάθε οικοδομικό τετράγωνο της Αθήνας, μαζί με το σούπερ-μάρκετ απόκτησε και το μπορντέλο του, στη Συγγρού εμφανίστηκαν οι πρώτοι τραβεστί κι έδιωξαν απ΄τις πιάτσες τις πραγματικές γυναίκες,(…)»[7].

Από το παρόν, κατανοεί κανείς πως κατ΄αρχάς, ο συντάκτης του κεφαλαίου είτε ψεύδεται, είτε είναι μωρός, μιας και επέλεξε να υπαγάγει στο κεφάλαιο των υποτιθέμενων αποκαλύψεων των γελοίων χειρισμών του Παττακού εν όψει κορυφαίων[8] προσωπικοτήτων, ένα κείμενο παντελώς άσχετο. Επομένως, πρώτον και κύριον, δεν ομιλούμε ούτε για συνάντηση, μιας και ο Ταχτσής στο παραθέν απόκομμα του άρθρου του, μνημονεύει την εποχή της Δικτατορίας (1967-1974) και ειδικότερα, μια συγκεκριμένη περίοδο της, αλλά ούτε και για «κορυφαία προσωπικότητα», παρά μόνον, για έναν φωταγωγημένο, από το μεταπολιτευτικό σύστημα, ψυχικώς άρρωστο άνθρωπο. Επιπλέον, στο ανωτέρω απόκομμα, δεν αναφέρεται πουθενά κάτι που να δείχνει κάποιον γελοίο χειρισμό του Παττακού, παρά μόνον έωλοι ισχυρισμοί για την κατάσταση της τότε κοινωνίας και την αντιμετώπιση του μέτρου περί της δημοσίου καθαριότητας, που είχε επιβάλλει τότε ο Παττακός.

[4] Σημείωση· εννοεί τον Παττακό.

[5] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, Νίκη Εκδοτική, 2016, σελ. 47^η

[6] Βλ.: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%87%CF%84%CF%83%CE%AE%CF%82

[7] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, ο.π., σελ. 47^η

[8] Αυτή ακριβώς είναι η λέξη που χρησιμοποιείται στον τίτλο του κεφαλαίου· αλήθεια, η «κορυφαία» προσωπικότητα του Ταχτσή δεν θα έπρεπε να υπερασπίζεται αρειμανίως την «Χούντα», εφόσον η κοινωνία επί των ημερών της-πάντοτε σύμφωνα με τον ίδιο-είχε την όψη, ενός γιγάντιου χαμαιτυπείου, δηλαδή, αυτή που και ο ίδιος υπεστήριζε δια των…«αγώνων» του στην Συγγρού;

Εάν προσεγγισθεί, όμως, με ορισμένη επιείκεια η επιλογή του συγκεκριμένου κειμένου, θα μπορούσε να ειπωθεί πως πρόκειται για μια αστοχία του γράφοντος· προχωρώντας όμως στο επόμενο κείμενο, γίνεται εναργές πως ο συντάκτης σταχυολόγησε κείμενα με σκοπό να υβρίσει τον Στυλιανό Παττακό και να σκυλεύσει την μνήμη του.
Επιλέγει λοιπόν να παρουσιάσει ως «ανάμνηση» της ζωής και του έργου του Παττακού μία ανάρτηση(!) στον ιστότοπο «FACEBOOK», η οποία δημοσιεύτηκε από τον επίσημο λογαριασμό της κόρης του Γιάννη Ρίτσου[9].
Γράφει λοιπόν στην ανάρτηση της η Έρη Ρίτσου:

«(…)Ο Παττακός θεωρούσε τον εαυτό του μέγα θεωρητικό και φιλόσοφο και έπηξε τον πατέρα μου στις μπούρδες στην προσπάθεια του να τον αποτρέψει από το να καταφερθεί κατά της Χούντας.(…)Περιττό να πω πως ο πατέρας μου άκουγε «Παττακός» και του σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο, ενθυμούμενος το θράσος και τις φιλοσοφικές μπούρδες του ανόητου φασιστοδικτατορίσκου».[10]

Ιδού το απύθμενο θράσος των «δημοκρατικών τε και φιλελευθέρων» που σέβονται την διαφορετικότητα και τις αρχές του αστικού κράτους. Άλλη μία επιλεκτική[11] «ανάμνηση», «μαρτυρία» με σκοπό την εκ των υστέρων γελοιοποίηση του αποθανόντα· τι λειτουργία εξυπηρετούν άραγε οι λέξεις «ανόητος», «μπούρδες», «φασιστοδικτάτορας», εάν όχι την κηλίδωση του ονόματος του Στρατηγού και την ατιμωτική βεβήλωση του;[12]

«Ανέκδοτα (πραγματικά ή φανταστικά[13]) για τον Παττακό»

Τούτος είναι ο τίτλος του 3^ου κατά σειρά κεφαλαίου του εν λόγω βιβλίου[14]. Αμέσως κατανοείται ότι η απόπειρα του εκχυδαϊσμού και του εξευτελισμού της προσωπικότητας του Στυλιανού Παττακού, μεταβαίνει, κυριολεκτικά, στο πεδίο της γελοιότητας· αυτό αναγιγνώσκεται διπλώς και ειρωνικά: ενώ δηλαδή, ο γράφων πιστεύει ότι κτυπεί δια της φαιδρότητας των ανεκδότων τον Στρατηγό, στην πραγματικότητα φαιδροποιείται ο ίδιος, προσπαθώντας να «απομυθοποιήσει» τον Παττακό δια…αστείων-και δη, «φανταστικών»(!)-όντας κενός επιχειρημάτων.

[9] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, ο.π., σελ. 43^η

[10] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, ο.π., σελ. 44^η

[11] Το «επιλεκτική» εδώ χρησιμοποιείται με όλη την σημασία της λέξεως· διαπορεί κανείς: γιατί ο συντάξας δεν επέλεξε από το «πλήθος των αναρτήσεων για τον θάνατο του Παττακού», όπως ο ίδιος γράφει, μία, ή, έστω, μισή δήλωση φίλα προσκείμενη στον Παττακό· ρητορική φυσικά η απορία μας.

[12] Στην συνέχεια του κεφαλαίου, παρατίθενται άλλες δύο «μαρτυρίες», της Ελένης Μερκούρη-εξίσου…«κορυφαία» προσωπικότητα με τον Τάχτσο-και της Τατιάνας Γκρίτσης-Μιλλιέξ· το ίδιο ανούσιες με τις άνωθεν.

[13] Η ψυχοπαθολογική εμμονή του γράψαντος με τον Πάττακο και την φιλελεύθερη δημοκρατία, τον εξωθεί στο να γράφει ανοητολογήματα· τι είδους «ανέκδοτο» είναι αυτό το οποίο…είναι ανέκδοτο, δηλαδή, φανταστικό, δηλαδή ανύπαρκτο;

[14] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, ο.π., σελ. 49^η

Ζητούμε προκαταβολικά συγγνώμη[15]· ιδού δείγμα από τα «φανταστικά» ανέκδοτα:

«ΒΓΑΖΕΙ ΛΟΓΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ
(…)Καθώς μιλά, αντιλαμβάνεται, στις πρώτες σειρές, τον Μήτρο να τον κοιτάζει χαζά. Σταματά την αγόρευση και τον ρωτά:

~Με καταλαβαίνεις, τι λέω;

Με κάθε ειλικρίνεια, ο Μήτρος: ~Όχι.

Ο Παττακός προσπαθεί να του εξηγήσει: ~Αν δεν γινόταν η επανάσταση, θα έρχονταν οι κομμουνιστές και θα καίγανε το σπίτι σου.

Πάντα χαζά, ο Μήτρος: ~Δεν έχω σπίτι.

Στωικά, ο Παττακός: ~Θα σφάζανε την μάνα σου και τον πατέρα σου.

~Ξέρετε,…είμαι ορφανός.

Μπερδεύεται ο Παττακός: ~Δεν έχεις κανένα συγγενή;

~Την Χάιδω, την αρραβωνιαστικιά μου.

Θριαμβευτικά, ο Παττακός: ~Ωραία, λοιπόν. Αν δεν γινόταν η επανάστασις, θα έρχονταν οι κομμουνιστές και θα βιάζανε την αρραβωνιαστικιά σου. Κατάλαβες;

Και ο Μήτρος: ~Αμέ! Η επανάσταση έγινε για το μουνί της Χάιδως.»

«Με τον Κινέζο πρέσβη…
Ο Παττακός, ρωτάει τον Κινέζο πρέσβη…
~Πόσους αντιφρονούντες έχετε;
~Περίπου 8.000.000. Απαντά εκείνος…
~ΑΑΑ…Να δείτε που και εμείς τόσους περίπου έχουμε…»[16]

Τα σχόλια δικά σας.

Επινομίς

Καθίσταται εναργές μετά την παράθεση των άνωθεν, ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση ομιλούμε για-ακόμη μία δυστυχώς-ατιμώρητη και ενορχηστρωμένη σπίλωση της μνήμης νεκρού προσώπου, το οποίο όταν ευρίσκετο εν δράσει, είχε πολυαγαπηθεί από τους συγχρόνους του, αλλά και είχε εγχαραχθεί στην μνήμη των κατοπινών του ως εθναρχική φυσιογνωμία, για ιδεολογικούς λόγους· από αυτή την διαπίστωση απορρέει αβίαστα και το συμπέρασμα μας για το ήθος των ιδεολογικών μας αντιπάλων: είναι ουτιδανό και ανύπαρκτο και αυτό επειδή οι ίδιοι σκοπεύουν πάντοτε σε έναν και μόνο σκοπό: να αποκαθηλώσουν πάση θυσία από το Πάνθεον των Ηρώων της Φυλής, προσωπικότητες όπως αυτή του Μαχητή, Ηγέτη και Πιστού Εθνικιστή, Στρατηγού Στυλιανού Παττακού.
Πέραν όλων των άλλων, όμως, είναι και βαθύτατα ανθελληνικό· τω όντι, το Ελληνικό Πνεύμα υπακούει στο παράγγελμα:
«Ο ΝΕΚΡΟΣ ΔΕΔΙΚΑΙΩΤΑΙ».

[15] Τόσο για το χυδαίο, το ανήθικο, αλλά και το κακόγουστο της φύσης τους όσο και για το αποτρόπαιο γεγονός πως χρησιμοποιούνται σε ένα βιβλίο που συγγράφεται με αφορμή τον θάνατο ενός ανθρώπου.

[16] Α. Πρέκας, Ο αμετανόητος ΠΑΤΤΑΚΟΣ. ΤΟ…ΜΥΣΤΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, Νίκη Εκδοτική, 2016, σελ. 51^η