Γιατί δηλώ 100% αντιδημοκράτης. Η βαρβαρότητα της ισότητας της ψήφου στο εκλέγειν και οι πολιτικάντηδες

Ακούμε συχνά ότι το ελάττωμα της δημοκρατίας είναι η δημαγωγία.Αυτή η ρήση είναι ένας «καλοχτενισμένος»  και ένας κουτοπόνηρος τρόπος για να πεις ότι το δομικό ελάττωμα του πολιτεύματος είναι η βαρβαρότητα της «φασιστικής»  ισότητας της ψήφου,  η οποία δεν έχει ποιοτικά αλλά μόνο ποσοτικά χαρακτηριστικά.

Δεν κάνει απολύτως καμία διάκριση των ανθρώπων την ώρα της κάλπης και καμία αξιολόγηση των ανθρώπων για την κριτική τους ικανότητα να επιλέγουν τους managers του κράτους. Κριτική ικανότητα  που διαφοροποιείται βάσει κριτηρίων όπως για παράδειγμα η ηλικία των ψηφοφόρων ,οι τίτλοι σπουδών, τα ένσημα στον ιδιωτικό τομέα, το αν είναι εργοδότες κτλ.

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής οι άνθρωποι διαχωρίζονται απόλυτα στο κοινωνικό σύνολο σε νέους ή ηλικιωμένους, σε εγγράμματους και αγράμματους, σε ικανούς και ανίκανους, σε παραγωγικούς και αντιπαραγωγικούς, σε άξιους και ανάξιους κτλ. Μόνο μια συγκεκριμένη ημέρα είναι όλοι ίσοι, την Κυριακή των εκλογών.

Την Κυριακή των εκλογών το σύστημα αποφασίζει ότι ο Πρύτανης του πανεπιστημίου εξισώνεται απόλυτα με την άεργη που ασχολείται με τα οικιακά, ο ηλικιωμένος που έχει υποστεί  φύρα ο εγκέφαλος του με τον νέο που είναι ενεργητικό μέλος της κοινωνίας και παλεύει για ένα καλύτερο αύριο για τον ίδιο και για το  σύνολο, ο 18χρονος που σκέφτεται πως θα πάει στη Μύκονο να συνουσιασθεί με τον ενημερωμένο 50ρη  για τα οικονομικοπολιτικά δρώμενα της χώρας ,ο άεργος τεμπέλης με τον εργοδότη που ταΐζει στόματα και γνωρίζει την αγορά κτλ .

Το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας παραλληλίζεται με αυτό της ανωνύμου εταιρίας της οποίας τα όργανα είναι η Γενική συνέλευση των μετόχων και το διοικητικό συμβούλιο(Δ.Σ.) που χαράζει την πολιτική και στρατηγική της εταιρίας. Όταν ψηφίζει το σώμα των μετόχων για την επιλογή των managers που θα στελεχώσουν το ΔΣ, οι μέτοχοι δεν είναι ίσοι και η ψήφος τους δεν είναι ισοβαρής αλλά διαφοροποιείται  απόλυτα βάσει της συμμετοχής τους επί του μετοχικού κεφαλαίου . Για παράδειγμα αυτός που έχει επενδύσει μεγάλο μέρος της περιουσίας του στην εταιρία και την πονάει και την παρακολουθεί χρόνια και κατέχει πχ το 35% του μετοχικού κεφαλαίου , η ψήφος του έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτόν που μια μέρα πριν την συνέλευση αποφάσισε να αγοράσει στα χαμένα μια μετοχή της εταιρίας.

Στην περίπτωση του κράτους,  που είναι η «μεγάλη εταιρία» δηλαδή, την Κυριακή των εκλογών όπου επιλέγουμε τους managers που θα καθορίσουν τις τύχες μας,  είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι ,από τις 7 το πρωί μέχρι τις 7 το βράδυ που θα κλείσουν τα εκλογικά κέντρα.
Στις 19:01 επιστρέφουμε στις ζωές μας και στη διαφορετικότητα μας μέχρι την επόμενη Κυριακή των εκλογών και για το κλειστό πάντα χρονικό διάστημα [7:00-19:00].

Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται το φαινόμενο του πολιτικού καιροσκοπισμού που στην οικονομική επιστήμη ,και πιο συγκεκριμένα στη δημόσια οικονομική (the finance of the pubblic sector),αποκαλείται free riding.Free rider αποκαλείται αυτός που κάνει μια πράξη για να αποκομίσει κάποιο ατομικό όφελος χωρίς να υποστεί κανένα απολύτως κόστος, το οποίο θα το υποστούν οι υπόλοιποι. Ή αυτός που δεν παίρνει την πρωτοβουλία να κάνει κάτι που θα ωφελήσει το κοινό σύνολο, δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει το ζήτημα , βασιζόμενος στους καλοπροαίρετους που θα ενεργήσουν και οπότε θα υποστούν όλα τα κόστη αλλά τα οφέλη θα τα καρπωθούν οι πάντες .

Ο ψηφοφόρος έχει κάθε συμφέρον να ψηφίσει τον πολιτικό που θα του κάνει μια ατομική εξυπηρέτηση (πχ διορισμός στο δημόσιο, διευκολύνσεις ), ενώ γνωρίζει ότι αυτός είναι κακός manager ή διεφθαρμένος και κλέφτης , και τις συνέπειες της κακοδιαχείρισης θα τις επιμεριστεί όλο το κοινωνικό σύνολο .Κάνοντας σύγκριση κόστους-οφέλους , το ατομικό όφελος που θα λάβει υπερβαίνει κατά πολύ το πενιχρό κόστος που θα υποστεί ο ίδιος από τον επιμερισμό της ζημιάς σε όλο το λαό. Και κάπως έτσι φτάσαμε στα μνημόνια.

Λογικό λοιπόν είναι να μην εκλέγεται ο παραγωγικός, ο καινοτόμος, ο πολιτικός που αγαπάει την πατρίδα του και έχει όραμα, αλλά ο πολιτικάντης που θα εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα και τις συνέπειες θα τις υποστεί το σύνολο και οι επόμενες γενιές. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται διασπορά της χασούρας στο κοινωνικό σύνολο και στο χρόνο, στις επόμενες γενιές! Η ζημία που δημιουργείται στο χρόνο «t» καλύπτεται στον χρόνο «t+1»  δια της φορολογίας ή/και του δανεισμού. Η φορολογία φέρνει οικονομική ύφεση και βίαιη ανακατανομή του πλούτου ενώ ο δανεισμός οδηγεί στα μνημόνια και την χρεοκοπία.

Το σωστό το τίμιο και το ηθικό είναι να ψηφίζουν όλοι μεν αλλά να μην έχει την ίδια βαρύτητα η ψήφος δε. Για να το πούμε πιο λιανά, η ψήφος μπορεί να μοριοδοτείται βάσει διάφορων κριτηρίων που θα την κάνουν ποιοτική και η σημερινή τεχνολογία το καθιστά εφικτό .Το πως θα γίνει αυτό και ποια κριτήρια θα διαφοροποιούν την ψήφος του ενός από του άλλου  είναι εντελώς δευτερεύον ζήτημα. Το μείζον είναι να αντιληφθούμε ότι η ισότητα της κάλπης  οδηγεί στην καταστροφή και 40 χρόνια εμπειρίας είναι αρκετά.
Αν σαν κοινωνία καταλάβουμε αυτό το δομικό πρόβλημα του πολιτεύματος τότε θα βρούμε και τη λύση.

Η διαφοροποίηση- μοριοδότηση της ψήφου ασκεί  μοιραία δύο θετικές δυνάμεις στην κοινωνία:

Α)Μια σε επίπεδο εκλογικού σώματος : Το εκλογικό σώμα αγωνίζεται για τη βελτίωση του ώστε η ψήφος του να ισχυροποιείται και να καυχιέται για αυτό. Δηλαδή δημιουργεί ανταγωνισμό στην κοινωνία ο οποίος οδηγεί στην μεγιστοποίηση της ευημερίας του συνόλου. Πχ  οι νέοι μελετούν περισσότερο και μάχονται για περισσότερους τίτλους σπουδών, εργάζονται περισσότερο και κολλάνε περισσότερα ένσημα  κτλ. Το να έχεις μια κοινωνία περισσότερο μορφωμένη και εργατική, αυτό  παράγει τρομακτικά θετικά εξωτερικά αποτελέσματα (positive externalities )σε όλο το οικονομικό σύστημα. Οι επιχειρήσεις έχουν πιο καταρτισμένο και παραγωγικό εργατικό δυναμικό και η εγκληματικότητα μειώνεται εφόσον περισσότεροι άνθρωποι μορφώνονται. Ο πολίτης αποκτάει έτσι εφόδια για να αξιολογεί ορθότερα τα κόμματα και απαγκιστρώνεται από την ανάγκη της κομματικής συναλλαγής και του ραγιαδισμού.

Β)Μια δεύτερη σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων: Τα κόμματα θα πρέπει να πείσουν για το εφικτό της πολιτικής τους ατζέντας και θα αποφεύγουν τον λαϊκισμό . Θα επιλέγουν για προέδρους άτομα εξαιρετικά ικανά με μεστό λόγο  και δεν θα επικρατεί οικογενειοκρατία .Ο ανταγωνισμός μεταξύ των κομμάτων σε μια κοινωνία που έχει ανέβει ένα σκαλί πιο πάνω, μειώνει την κομματική διαφθορά και ενισχύει την ανάγκη για αυτοκάθαρση.

Στην ουσία η μοριοδότηση της ψήφου δημιουργεί δύο είδη πολιτικού ανταγωνισμού: Α) Έναν οριζόντιο, σε επίπεδο εκλογικού σώματος,   και Β) έναν κάθετο, μεταξύ των πολιτικών σχηματισμών . Ο δίπολος αυτός ανταγωνισμός  εξ ορισμού οδηγεί στην μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας.

Από την άλλη, η βαρβαρότητα της ισότητας της ψήφου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε :
Α) ανεύθυνους ψηφοφόρους   free riders .
 Β) ολιγοπωλιακή δομή  της πολιτικής αρένας  και πολιτικό καρτέλ.
 Γ)άκρατο λαϊκισμό και δημαγωγία των πολιτικών  που έχει ως εύλογη συνέπεια την καταστροφή του έθνους.
Δ)Καρτέλ στην πραγματική οικονομία.

Μερικές παρατηρήσεις για το μεταπολιτευτικό σύστημα της Ελλάδας ώστε να εμπεδώσουμε τα παραπάνω: Η δομή της «πολιτικής  αγοράς»  είναι ένα ολιγοπώλιο ,ενώ εναλλάσσονται στην εξουσία εδώ και 40 χρόνια  τα δύο μεγάλα κόμματα (δικομματισμός, δυοπώλιο).Αν λειτουργούσε στοιχειωδώς ο  πολιτικός ανταγωνισμός , τότε η ΝΔ που κυβέρνησε αργότερα , θα μάζευε όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία κατά του ληστρικού και διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ, θα τα έστελνε στη δικαιοσύνη , το μισό ΠΑΣΟΚ και βάλε θα πήγαινε στη φυλακή και η ΝΔ θα μετέτρεπε το δυοπώλιο εξουσίας σε μονοπώλιο. Πέρα  της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα μικρότερα κόμματα  που ήταν τόσα χρόνια να ασκήσουν το καθήκον της εποπτείας; Υπάρχει πολιτικό  καρτέλ και ομερτά μεταξύ των κομμάτων και δεν υφίσταται ουσιώδης  ανταγωνισμός .Για να δημιουργήσεις ένα ολιγοπώλιο και στη συνέχεια να εξαφανίσεις τον ανταγωνισμό συνάπτοντας καρτέλ, πρέπει πρώτα να εγείρεις ισχυρά εμπόδια εισόδου στην αγορά. Το μεγαλύτερο μέρος από τα δάνεια που παίρνουν από τις τράπεζες -όπως και η κρατική χρηματοδότηση -  πηγαίνουν στα ΜΜΕ για να προβάλλονται ολημερίς οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Δηλαδή χρησιμοποιούν  τα ΜΜΕ ως «εμπόδια εισόδου»  στην πολιτική αγορά, ενώ έχουν κατατεθεί ίσα με 70 καταστατικά σύστασης κόμματος στον Άρειο Πάγο αλλά κανείς τους δεν προβάλλεται. Εμπόδια εισόδου είναι και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων που λαμβάνουν κρατικό χρήμα. Άλλα δύο εμπόδια εισόδου είναι το δημόσιο και τα πανεπιστήμια .Στο δημόσιο διορίζονται άτομα του κόμματος τα οποία ψηφίζουν εσαεί τον ευεργέτη τους και ασκούν για λογαριασμό του προσηλυτισμό. Τα πανεπιστήμια τα ελέγχουν οι φοιτητικές παρατάξεις του ολιγοπωλίου και παράγουν κομματόσκυλα και μελλοντικούς πολιτικάντηδες .Έτσι η μόρφωση δεν σε απελευθερώνει αλλά σε κάνει κομματικό στρατιώτη  και επικίνδυνο όπλο για την κοινωνία .Οι φοιτητικές παρατάξεις είναι μισελληνικές  και πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα από τον ιερό χώρο του πανεπιστημίου.

Τα  εμπόδια εισόδου  έχουν κάπως χαλαρώσει λόγω του  internet  ,μέσω του οποίου η πληροφορία και η προβολή είναι εύκολη, γρήγορη ,στοχευμένη και με μηδαμινό κόστος. Επίσης το internet είναι ένα υψηλά αλληλεπιδραστικό μέσο ενώ τα παραδοσιακά ΜΜΕ όχι ή λιγότερο. Έτσι έγιναν και άλλα κόμματα γνωστά που πριν ήταν στην αφάνεια.

                                               
Σκεφτείτε το εξής, τα κόμματα εξουσίας του ολιγοπωλίου, κυβερνούν όχι βάσει των επιτευγμάτων τους αλλά με ψευτοδιλήμματα ,τα οποία σκαρφίζονται τα επικοινωνιακά τους επιτελεία  και  μας τα λανσάρουν τα ΜΜΕ,   πχ : « ψηφίστε εμάς να μην βγει το ΠΑΣΟΚ, ψηφίστε εμάς να φύγει η επάρατος δεξιά, όλοι μαζί τα φάγαμε, ψηφίστε εμάς να μην βγουν οι κομμουνιστές του Σύριζα,…… ψηφίστε εμάς για να μην έρθουν στα πράγματα οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής!».

Με αυτόν τον τρόπο διαιωνίζονται στην εξουσία. Κανείς δεν καταγγέλλει κανέναν, δεν λογοδοτεί κανείς και πουθενά, κανείς δεν πηγαίνει στη φυλακή πλην ορισμένων  πολιτικών πτωμάτων που πετάνε στην αρένα (θεάματα ελλείψει άρτου!).
Από την άλλη δεν υπάρχει καμία οικονομική θεωρία που να σου λέει : «όταν έχεις ένα μικρό οικονομικό σύστημα με πολιτικό καρτέλ , στην πραγματική οικονομία θα λειτουργεί ο ανταγωνισμός».
Αν το παραπάνω σενάριο σας φαίνεται υπερβολικό ή συνωμοσιολογικό, τότε να μας πείτε που πήγαν τα λεφτά.

Υ.Γ.: Όσα χρόνια θα επικρατεί η βαρβαρότητα  της φασιστικής ισότητας της κάλπης ,τόσα χρόνια θα κυβερνούν τη χώρα διεφθαρμένοι  «λεφτάδες υπάρχουν» , τους οποίους θα επιλέγουν οι ανεπαρκείς, οι μωροί τω πνεύματι  και οι συμφεροντολόγοι…… και το έθνος ολοένα  θα χάνεται. Όσα χρόνια οι ψηφοφόροι εξισώνονται απόλυτα στις κάλπες ,τόσα χρόνια θα βιώνουμε μνημόνια, στο διηνεκές!!!
Η δημοκρατία θα μετατρέπεται σε οχλοκρατία, η καινοτομία σε στασιμότητα ,  η αξιοκρατία σε κλεπτοκρατία και βαρβαρότητα, η ιδεολογία το όραμα και η συλλογικότητα σε  ατομοκεντρισμό και ιδιοτέλεια .

Η πολιτική είναι  κάτι πολύ απλό=management του δημοσίου τομέα και διευθέτηση των σχέσεων με το εξωτερικό.Είναι η διαχείριση υλικών πόρων και ανθρωπίνου δυναμικού με σκοπό την παροχή αγαθών και υπηρεσιών στον πολίτη.Όταν ο manager είναι κακός  τον στέλνεις σπίτι του ,δεν τον ξαναψηφίζεις!Εμπόδιο εξόδου του κακού manager αποτελεί η ισοβαρής ψήφος.

Μιχάλης Δέλτα (Παρατηρητήριο Ελληνοφώνων Γραικύλων)