Παλαιά Διαθήκη - ανήθικο εβραϊκό βιβλίο ή προπαρασκευαστικό χριστιανικό βιβλίο;

 Τα τελευταία χρόνια, ένα φαινόμενο που παρατηρείται στον λεγόμενο «ελληνοκεντρικό χώρο», είναι η πολεμική εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης. 

Αυτοί που ενστερνίζονται αυτή την πολεμική, θεωρούν ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα εθνικιστικό εβραϊκό βιβλίο, γεμάτο με ανθελληνισμό, ανηθικότητα και εκδίκηση. 

Αυτή η άποψη είναι ένα αποτέλεσμα, των σημείων των καιρών, όπου ο κάθε ένας που δεν έχει ιδιαίτερη θεολογική γνώση, ερμηνεύει κατά την δική του αντίληψη και όχι κατά την αντίληψη της Εκκλησίας, κάποια αποσπάσματα. 

Αυτή η «προτεσταντοποιημένη» κρίση, του να ερμηνεύονται τα πράγματα όπως εμείς νομίζουμε και ας μην έχουμε την κατάλληλη γνώση, είναι αποτέλεσμα της εισαγόμενης αντίληψης από την δύση, που αντιγράφουμε.

Ξεκινώντας λοιπόν, να πούμε ότι Παλαιά Διαθήκη δεν έχουν οι Εβραίοι, διότι η ύπαρξη της Παλαιάς Διαθήκης προϋποθέτει και την ύπαρξη της Καινής Διαθήκης. Οι Εβραίοι έχουν το Τανάκ και όχι την Παλαιά Διαθήκη.

Επίσης ένα άλλο είναι, ότι η Παλαιά Διαθήκη έχει 49 βιβλία ενώ το Τανάκ 39.

Αλλά η τεράστια και ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη Παλαιά Διαθήκη και στο Τανάκ δεν είναι ο αριθμός των βιβλίων, ούτε το όνομα, αλλά η ερμηνεία και το πνεύμα. Δηλαδή η Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύει πνευματικά, προπαρασκευαστικά τα γεγονότα, ενώ το Τανάκ τυπολογικά και εθνολογικά.

Υπό αυτό το πλαίσιο λοιπόν, δεν υπάρχει εθνολογική προσέγγιση στην «περιουσιότητα»  του λαού του Ισραήλ. Δεν έγινε ο λαός του Ισραήλ περιούσιος επειδή είχε εβραϊκή καταγωγή. Ο ίδιος ο θεός είπε ότι θα είναι περιούσιος λαός, ο Ισραήλ, υπό την προϋπόθεση, να ακολουθήσει το θέλημα του θεού, αλλιώς θα τιμωρηθεί και μάλιστα πολύ σκληρά:

-«τώρα, λοιπόν, αν πραγματικά υπακούσετε στη φωνή μου, και φυλάξετε τη διαθήκη μου, θα είστε σε μένα ο εκλεκτός λαός από όλους τους λαούς» (ΕΞΟΔΟΣ 19:5)

-«Όταν παραβείτε τη διαθήκη τού Κυρίου τού Θεού σας, που πρόσταξε σε σας, και πάτε και λατρεύσετε άλλους θεούς, και τους προσκυνήσετε, τότε η οργή τού Κυρίου θα ανάψει εναντίον σας, και θα αφανιστείτε γρήγορα από την αγαθή γη, που σας έδωσε» (ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ 23:16)

-«Αν ποτέ στραφείτε από μένα, εσείς ή τα παιδιά σας, και δεν φυλάξετε τις εντολές μου, και τα διατάγματά μου, που έβαλα μπροστά σας, αλλά πάτε και λατρεύσετε άλλους θεούς, και τους προσκυνήσετε, τότε θα εκριζώσω τον Ισραήλ από το πρόσωπο της γης, που τους έχω δώσει· κι αυτόν τον οίκο, που αγίασα για το όνομά μου, θα τον απορρίψω από το πρόσωπό μου· και ο Ισραήλ θα είναι σε παροιμία και εμπαιγμό, ανάμεσα σε όλους τούς λαούς» (Γ’ Βασιλειών 9:6-7)

Άλλωστε πως είναι δυνατόν να μιλάμε για εθνικιστικό εβραϊκό βιβλίο και να έχουμε τα εξής αντιεβραϊκά:

ΩΣΗΕ 1, 4.

«Είπε τότε ο Κύριος προς τον Ωσηέ· “ονόμασε τον υιόν σου αυτόν Ιεζραέλ, διότι έπειτα από ολίγον χρόνον, εις αποκατάστασιν της τιμής του βασιλείου Ιούδα, θα αποστείλω τιμωρίες δια το χυθέν αίμα εις την κοιλάδα του Ιεζραέλ και θα θέσω τέρμα στο βασίλειον του οίκου Ισραήλ».

1,5. «Κατά την ημέραν εκείνην θα συντρίψω τα πολεμικά τόξα του ισραηλιτικού βασιλείου, θα εξουθενώσω δηλαδή την δύναμίν του εις την κοιλάδα του Ιεζραέλ.

1,9. «διότι σεις οι Ισραηλίται δεν είσθε πλέον λαός μου, και εγώ δεν είμαι ίδικός σας πατήρ και Θεός». 

6,10. «Είδα εγώ φρικτά γεγονότα στο βασίλειον του Ισραήλ, είδα την πνευματικήν και σωματικήν πορνείαν της φυλής του Εφραίμ. Εμολύνθη και ο ισραηλιτικός και ο Ιουδαϊκός λαός».

ΗΣΑΙΑΣ ΚΕΦ 1, 3-6:

«Το βόϊδι γνωρίζει τον ιδιοκτήτην του και ο όνος γνωρίζει την φάτνην, ιδιοκτησίαν του κυρίου του· ο ισραηλιτικός όμως λαός δεν με αναγνωρίζει ως κύριον του, δεν έχει ούτε στοιχειώδη κατανόησιν δι'εμέ.

Αλλά αλλοίμονον εις σε, έθνος αμαρτωλόν, λαε, που είσαι γεμάτος αμαρτίας, απόγονοι πονηρών προγόνων, υιοί παράνομοι. Εγκατελείψατε τον Κυριον και έτσι παρωργίσατε τον άγιον Θεόν εναντίον σας.

Διατί εξακολουθείτε να πληγώνεσθε-αν και δεν έμεινε πλέον υγιές μέλος επάνω σας-προσθέτοντες αμαρτίας εις τας αμαρτίας;

Ολόκληρος η κεφαλή σας εξ αιτίας των αμαρτιών σας έχει κατακυριευθή από τον πόνον και πάσα καρδία έχει πλημμυρίσει από την οδύνην και την λύπην».

21-25:

«Πως κατήντησε πόρνη η άλλοτε πιστή στον Θεόν πόλις Σιών! Πως η Σιών, η οποία ήτο πλήρης δικαίας κρίσεως, πόλις εις την οποίαν ανεπαύετο και επικρατούσε η δικαιοσύνη, τώρα δε έχουν εγκατασταθή εις αυτήν και παραμένουν φονιάδες!

Τα αργυρά νομίσματά σας είναι κίβδηλα. Οι κάπηλοί σου ανακατεύουν και νοθεύουν τον οίνον με το νερό.

Οι άρχοντές σου είναι απειθείς απέναντι του Θεού, είναι συμμέτοχοι στους κλέπτας, αγαπούν τα δώρα της αμαρτίας, επιδιώκουν και δέχονται δωροδοκίας, δια να κρίνουν μεροληπτικώς. Δεν κρίνουν με δικαιοσύνην και δεν αποδίδουν το δίκαιον εις τα ορφανά. Ούτε ενδιαφέρονται δια την απόδοσιν του δικαίου εις τας χήρας.

Δια τούτο αυτό λέγει Κύριος, ο παντοκράτωρ(...) “αλλοίμονον εις σας τους άρχοντας της Ιερουσαλήμ!

Δεν θα καταπαύση ο θυμός μου εναντίον των αντιπάλων μου! Θα κάμω κρίσιν και θα επιβάλω δικαίας κυρώσεις εναντίον των εχθρών μου.

Θα απλώσω επάνω σου, ω Ιερουσαλήμ, βαρείαν την χείρα μου· θα σε περάσω από το πυρ των θλίψεων και των οδυνών, δια να καθαρισθής, όπως ο άργυρος καθαρίζεται δια του πυρός. Ετσι δε θα εξολοθρεύσω εκείνους οι οποίοι με παρακούουν. Θα εξαφανίσω από ανάμεσά σου αυτούς,

 που παραβαίνουν τον Νόμο μου, και θα ταπεινώσω τους αλαζόνας και υπερηφάνους».

ΖΑΧΑΡΙΑΣ 8, 14. «Διότι αυτά λέγει Κύριος ο παντοκράτωρ· όπως εσκέφθην και απεφάσισα να σας τιμωρήσω, διότι οι πατέρες σας με εξώργισαν, λέγει Κύριος ο παντοκράτωρ, και δεν άλλαξα γνώμην»

14, 2. «Θα συγκεντρώσω όλα τα έθνη εναντίον

 της Ιερουσαλήμ εις πόλεμον και η πόλις θα κυριευθή. Αι οικίαι θα διαρπαγούν, αι γυναίκες θα μολυνθούν, το δε ήμισυ των κατοίκων της πόλεως θα οδηγηθή εις αιχμαλωσίαν».

ΜΑΛΑΧΙΑΣ 1, 10. «…Δεν έχω ευχαρίστηση εις εσάς (Ιουδαίους) , λέγει ο Κύριος των δυνάμεων» 

Β' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 24, 1. «Άναψε πάλι η οργή του Κυρίου εναντίον του Ισραηλιτικού λαού...»

Γ' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 9,7 «Εγώ (ο Θεός) θα ξεριζώσω τον Ισραηλιτικόν λαόν από την γην...»

Άρα λοιπόν, βλέπουμε ότι ο θεός δεν είπε ότι ο λαός του Ισραήλ είναι περιούσιος, επειδή έχει το «προνόμιο» να έχει εβραϊκό αίμα. Ο λόγος λοιπόν ήταν καθαρά θρησκευτικός.  Άλλωστε υπάρχουν και παραδείγματα μέσα στην Παλαιά Διαθήκη από Εβραίους βασιλείς, οι οποίοι λόγω της ειδωλολατρίας τους θεωρήθηκαν ασεβείς, όπως ο βασιλιάς Αχαάβ, ο οποίος κυβέρνησε για πάνω από 20 χρόνια το Ισραήλ και ήταν εχθρός του Προφήτη Ηλία. Και όχι μόνο ο Προφήτης Ηλίας αλλά και άλλοι προφήτες εκδιώχθηκαν και θανατώθηκαν, από τους Εβραίους, όπως ο Προφήτης Ιερεμίας. 

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι οι εβραϊκής καταγωγής Χαναναίοι τιμωρήθηκαν και εξαφανίστηκαν λόγω της εμμονής τους στην ειδωλολατρία. Αν ο θεός είχε φυλετικά κριτήρια και όχι θρησκευτικά θα έπρεπε να μην τους τιμωρήσει. 

Όπως επίσης, ο Θεός έδωσε εντολή στον Προφήτη Ιωνά να πάει στους αλλοεθνείς Νινευΐτες να τους μιλήσει για τον πραγματικό θεό. Αν ήταν εβραϊκή υπόθεση γιατί να στείλει τον Ιωνά να μιλήσει σε αλλοεθνείς και μάλιστα να τους σώσει, εφόσον πίστεψαν σ'αυτόν, ενώ οι εβραϊκής καταγωγής Χαναναίοι να εξαφανιστούν; 

Προφήτης Ιωνάς Πήγε και δίδαξε τον λόγο του Θεού στους μη-Ιουδαίους, Νινευΐτες, οι οποίοι πίστεψαν και σώθηκαν από τον Θεό. Ο Προφήτης έμεινε στη κοιλιά ενός κήτους, τρεις μέρες, όπου συμβολίζει την κάθοδο του Χριστού για τρεις μέρες στον Άδη.

Πάμε να δούμε τώρα κατά πόσον διάφοροι πρωταγωνιστές της Παλαιάς Διαθήκης ήταν εβραϊκής καταγωγής...

Ο Μελχισεδέκ που «μύησε» τον Αβραάμ στον μονοθεϊσμό ήταν ελληνικής καταγωγής.

Ο Αβραάμ ήταν Σύρος από την Ούρ της Μεσοποταμίας.

Ο Ιώβ κι αυτός ήταν από την Αυσίτιδα, μια χώρα πέρα από την Ιουδαία.

Ο Δαυίδ και ο Σολομών, Αμμωνίτες-Μωαβίτες. Υπόψη ότι οι Μωαβίτες ήσαν  ειδωλολατρικός λαός της Μέσης Ανατολής και μάλιστα υπήρχε απαγόρευση  στους Εβραίους να παντρεύονται μ'αυτούς.

Προφήτης Δαυίδ. Μωαβίτικης καταγωγής. Ξύπνησε από τον λήθαργο της αμαρτίας, μετανοώντας για αυτές. Η ουσία της Ορθοδοξίας είναι η μετάνοια και όχι η αναμαρτία.

Η Ρουθ Μωαβίτισσα.

Ο Μωυσής Αιγύπτιος.

Ο Προφήτης Ήλίας από την γη Γαλαάδ(σημερινή Ιορδανία).

κλπ...κλπ...άρα βλέπουμε ότι δεν υπάρχει κάποιο εβραϊκό φυλετικό υπόβαθρο στην καταγωγή προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης. Απλά οι Εβραίοι που η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χαζαρομογγόλοι, προσπαθούν να δώσουν ιστορικό  βάθος στο έθνος τους και λένε ότι έχουν άμεση φυλετική συνέχεια από τα βιβλικά πρόσωπα. 

Μελχισεδέκ ο αρχιερέας. Ελληνικής καταγωγής, εγγονός του πρώτου Έλληνα βασιλιά της Χαναάν, Σίδου.

Μια άλλη κατηγορία που προσάπτουν στην Παλαιά Διαθήκη είναι ότι περνάει ανήθικα διδάγματα, όπως η πολυγαμία και η αιμομιξία. Ένα λάθος που γίνεται, είναι να ερμηνεύουμε με τα σημερινά δεδομένα, πράξεις και αντιλήψεις προ χιλιάδων ετών. Τότε λοιπόν δεν υπήρχε ούτε αιμομιξία, ούτε πολυγαμία. Όλα αυτά καταδικάστηκαν με την έλευση του χριστιανισμού. 

Πάμε όμως να δούμε κάποια από αυτά τα «ανήθικα»  διδάγματα της Παλαιάς Διαθήκης και πιο το πραγματικό τους νόημα.

α) Πολλοί θεωρούν τον πολυγυνισμό του Ιακώβ, ως πρόφαση ακολασίας. Όμως πρέπει να εξετάζουμε τον σκοπό κάθε πράξης. Με την Λεία είχε «συναφθή» παρά την γνώμη του. Όταν αντιλήφθηκε την  απάτη, δυσαρεστήθηκε και κατηγόρησε τον πεθερό του Λάβαν. Με την δούλη Βαλλάν συνεδέθη, όχι για φιληδονία αλλά για να παρηγορήσει την σύζυγο του Ραχήλ, η οποία έλιωνε από την λύπη της, ένεκα της ατεκνίας της και η οποία έλεγε στον Ιακώβ : «δώσε μου παιδιά, εάν δεν μου δώσεις, θα πεθάνω»(ΓΕΝΕΣΙΣ 30, 1). Ο Ιακώβ την «επέπληξε ευσεβώς» και της «έδειξε τον  της φύσεως ποιητήν». Και ακόμη της πρόσθεσε ότι δημιουργός παιδιών δεν είναι ο γάμος αλλά ο «νομοθέτης του γάμου Θεός». Διότι της είπε: «Γιατί με κατηγορείς; Μήπως είμαι εγώ ο Θεός ο οποίος σε έκανα στείρα και σου στέρησα τον καρπόν της κοιλιάς σου και δεν σου δίνω παιδιά; Μη ζητάς από εμένα όσα δεν μπορώ να σου προσφέρω και τα οποία δεν εξουσιάζω» (ΓΕΝΕΣΙΣ 30, 2).

Παρηγορώντας την όμως, δέχθηκε την αίτηση της, αυτή του ζήτησε να έρθει σε γαμική μείξη με την δούλη, ώστε το παιδί που θα γεννηθεί από αυτήν να το ονομάσει παιδί της. Το ίδιο έγινε και με την Ζελφάν. Όλα αυτά δεν υπαινίσσονται καμία φιληδονία του Ιακώβ. 

β)Όσον αφορά την συνεύρεση του Ιούδα με την ειδωλολάτρισσα νύμφη του Θάμαρ, αυτή ντύθηκε ως πόρνη, προκειμένου να εξαπατήσει τον πεθερό της και να τον παρασύρει για να αποκτήσει παιδί από το γένος του. Επειδή λοιπόν, ο πεθερός της δεν την ενύμφευσε με τον νεώτερο υιό του, διότι φοβήθηκε μήπως πεθάνει και αυτός, όπως οι δυο αδερφοί του Ήρ και Αυνάν, σύζυγοι της Θάμαρ, αυτή αναγκάστηκε να αποκτήσει παιδί μ'αυτή την μεθόδευση. 

Όταν το έμαθε ο Ιούδας ότι εκπορνεύτηκε, διέταξε να την θανατώσουν. Όταν όμως έμαθε ότι ήταν έγκυος από αυτόν, την αθώωσε και κατέκρινε τον εαυτό του: «Είχε δίκιο η Θάμαρ και όχι εγώ(...)διότι δεν την πάντρευσα με τον Σηλώμ, τον υιό μου»(ΓΕΝΕΣΙΣ 38, 26). Ότι όλα αυτά που μεθόδευσε η Θάμαρ έγιναν χάριν τεκνοποίησης και όχι για φιληδονία. 

γ)Ένα χαρακτηριστικό παιδαγωγίας και τιμωρίας των δίκαιων της Παλαιάς Διαθήκης, είναι και η περίπτωση του Δαυίδ, ο οποίος για τα αμαρτήματα του:

-Το παιδί που γέννησε η Βηρσαβεέ μετά από μοιχεία με τον Δαυίδ, πέθανε την έβδομη μέρα μετά την γέννηση του. Αυτό το γεγονός βύθισε τον Δαυίδ σε απαρηγόρητο θρήνο(Β' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 12, 15-23)

-Ο πρωτότοκος υιός του, ο Αμνών, ένεκα της σφοδρής φιληδονίας του έγινε αιμομίκτης, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί από τον αδελφό του Αβεσσαλώμ. (Β' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 13, 1-29).

-Ο Αβεσσαλώμ μετά τον φόνο του Αμνών συμφιλιώθηκε με τον πατέρα του, όμως προσωρινά, διότι επαναστάτησε εναντίον του. Έτσι ο Δαυίδ εγκατέλειψε πεζός την Ιερουσαλήμ και καθ'οδόν δέχτηκε ύβρεις, κατάρα και το πετροβόλημα υπό του Σεμεΐ (Β' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 16, 5-14).

-O υιός του Δαυίδ, Αβεσσαλώμ, βίασε τις παλλακίδες του Δαυίδ, τις οποίες ο βασιλιάς είχε αφήσει να φυλάσσουν το ανάκτορο του. Η ενέργεια αυτή του Αβεσσαλώμ, ήταν κατ'εξοχήν προσβλητική για τον πατέρα του Δαυίδ (Β' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 16, 20-23).

-Ο Δαυίδ τιμωρήθηκε επίσης για την απογραφή του λαού, που έκανε χωρίς την έγκριση του Θεού, διότι η ενέργεια του εκείνη, έδειχνε ότι δεν είχε εμπιστοσύνη στον Θεό. Τιμωρήθηκε, έστω και αν ομολόγησε το παράπτωμα και προσευχήθηκε με μετάνοια. Έτσι ο Θεός μέσω του Προφήτη Γαδ, προτείνει στον Δαυίδ, να διαλέξει μια από τις τρεις τιμωρίες, να

 πέσει επί τρία έτη πείνα στη χώρα του, επί τρεις μήνες να φύγει καταδιωκόμενος από τους εχθρούς του η να πέσει θανατικόν επί τρεις ημέρες στο λαό του Ισραήλ (Β' ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 24).

δ)Κατηγορούν τον Λωτ, ότι πρόσφερε τις παρθένες κόρες του ώστε να ασελγήσουν εις βάρος τους οι κάτοικοι των Σοδόμων, προκειμένου να σώσει τους επισκέπτες του απ αυτούς.

Απάντηση:

Υπάρχει «κλιμάκωση»  στη σοβαρότητα των πράξεων, και μάλιστα ανάλογα με την εποχή που ζει ο καθένας, και τις ισχύουσες συνθήκες και συνήθειες. Την εποχή εκείνη, η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ήταν ιερή. Και μάλιστα όταν σε επισκέπτονται ΑΓΓΕΛΟΙ. Ο Λωτ, ήταν πρόθυμος όχι να «προσφέρει», αλλά να «θυσιάσει»  τις κόρες του, για χάρη τού ιερού καθήκοντος προς τους δύο επισκέπτες του, να τους προστατέψει. Δεν είναι «προσφορά», αλλά «θυσία», όπως κάποιος θυσίαζε την οικογένειά του στους διωγμούς των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες, για να μην αρνηθεί τον Χριστό. Η πρόθεση μάλιστα τού Λωτ να θυσιάσει τις κόρες του για δύο αγνώστους αγγέλους, δείχνει ότι είχε ξεπεράσει τον εγωισμό του.

Μια άλλη κατηγορία για τον Λωτ, είναι ότι άφησε έγκυες τις κόρες του, όταν τον μέθυσαν και κοιμήθηκαν μαζί του, ώστε να αποκτήσουν σπέρμα και να έχουν κάποτε κάποιον να τις φροντίζει.

Απάντηση:

Αφού ο Λωτ ήταν μεθυσμένος, τι μπορούσε ο ίδιος να κάνει; Ακόμα και όταν το ανακάλυψε ξεμέθυστος, η πράξη είχε γίνει. Μπορούσε να την πάρει πίσω; Μόνο παράλογοι και φανατικοί, μπορούν να προσάψουν μια τέτοια κατηγορία σε έναν άνθρωπο που δεν είχε συνείδηση των πράξεών του.

Δεν τις «βίασε»  τις κόρες του ο Λωτ, όπως ψευδώς λένε οι εχθροί της Αγίας Γραφής. Ούτε καν είχε συναίσθηση του τι συνέβη. Και η Αγία Γραφή είναι σαφέστατη σε αυτό.

Ακόμα και για τις κόρες του μπορούμε να πούμε, ότι παρά το κακό αυτό που διέπραξαν ενάντια στον πατέρα τους, δεν το έκαναν ούτε από βίτσιο, ούτε για διασκέδαση. Αλλά σε μια εποχή που μια γυναίκα μόνη της χωρίς απογόνους τη θεωρούσαν ντροπιασμένη, θέλησαν να εξασφαλίσουν απογόνους, με αυτό τον παράνομο τρόπο.Επιπλέον και σημαντικότατο, οι κόρες του Λωτ νόμιζαν ότι ο Θεός κατέστρεψε τον κόσμο ολάκερο και όχι μονάχα τα Σόδομα και Γόμορρα και ότι αυτοί ήσαν οι μοναδικοί επιζώντες. Πέραν τούτου μην ξεχνάμε ότι δίκαιο λέμε τον Λωτ, και όχι τις κόρες του!

ε)Πάμε τώρα σε μια πολύ διαδεδομένη συκοφαντία εναντίον του Αβραάμ, αυτή της μαστροπείας. Λένε οι κατήγοροι, ότι ο Αβραάμ για να πλουτίσει, παρουσίασε την σύζυγο του, ως αδελφή του, για να κοιμηθεί με τον Φαραώ. Από το κείμενο της Γενέσεως που θα παραθέσουμε, πουθενά δεν υπάρχει γραμμένο ότι η Σάρρα κοιμήθηκε με τον Φαραώ, ούτε και βέβαια ότι σκοπός του Αβραάμ ήταν ο πλουτισμός. Για την ακρίβεια ο Αβραάμ, επειδή είχε πέσει λιμός στη χώρα του, αναγκάστηκε να φύγει για την Αίγυπτο, εκεί λοιπόν, επειδή φοβήθηκε για την ζωή του, είπε στην Σάρρα ότι θα την παρουσιάσει ως αδελφή του, έτσι ώστε να μην κινδυνέψει κι αυτός. Δηλαδή ο Αβραάμ για να μην φονευθεί, παρουσίασε την σύζυγο του, ως αδελφή του. Αυτό είναι όλο! Και βεβαίως πουθενά δεν αναφέρεται ότι η Σάρρα κοιμήθηκε με τον Φαραώ, απεναντίας ο Θεός τιμώρησε τον Φαραώ για τις πονηρές βλέψεις του, προς την Σάρρα. Ιδού το κείμενο:

 «Τοτε δε έγινε λιμός και ήλθε πείνα εις την Χαναάν. Δι' αυτό ο Αβραάμ κατέβηκε εις την Αίγυπτον, δια να κατοικήση εκεί, επειδή ήτο μεγάλη η πείνα

 εις την χώραν Χαναάν.

Οταν δε επλησίαζε να εισέλθη εις την Αίγυπτον, είπεν εις την Σάρρα την συζυγόν του· “εγώ γνωρίζω καλά ότι είσαι εύμορφη γυνή.

Υπάρχει φόβος, όταν σε ιδουν οι Αιγύπτιοι, να είπουν ότι η γυναίκα αυτή είναι σύζυγός του. Τοτε εμέ μεν θα φονεύσουν, σε δε θα περιποιηθούν.

Δια τούτο είπε ότι είμαι αδελφή του, ώστε χάριν σου να εύρω και εγώ μίαν ευμενή υποδοχήν, να διαφύγω τον θάνατον και να ζήσω χάρις εις σέ”.

Πράγματι· όταν ο Αβραάμ εισήλθεν εις την Αίγυπτον, είδον οι Αιγύπτιοι την σύζυγόν του, ότι ήτο ωραιοτάτη.

Και οι άρχοντες ακόμη του Φαραώ την είδον, επήνεσαν αυτήν προς τον Φαραώ και την ωδήγησαν εις τα ανάκτορά του.

Χαριν δε αυτής υπεδέχθησαν με ευμένειαν και επεριποιήθησαν τον Αβραμ, ώστε αυτός να αποκτήση πρόβατα και μόσχους και όνους και δούλους και δούλας και ημιόνους και καμήλους. Ο Θεός όμως ετιμώρησε και εβασάνισε τον Φαραώ με πολλάς και οδυνηράς θλίψεις αυτόν και την οικογένειάν του δια τας απρεπείς διαθέσεις που είχε προς την Σάρρα, την γυναίκα του Αβραάμ». (ΓΕΝΕΣΙΣ 12, 10-17).

Και κάτι ακόμη, όντως η Σάρρα ήταν αδελφή του Αβραάμ, ετεροθαλής αδελφή του για την ακρίβεια, διότι είχαν τον ίδιο πατέρα Θάρα, αλλά διαφορετικές μητέρες. Τότε εκείνα τα χρόνια, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, δεν ήταν κάτι μεμπτό ο γάμος μεταξύ συγγενών. Τα παραδείγματα είναι και άλλα, ο αναγνώστης όμως θα πρέπει να έχει κατά νου τα εξής, ο χριστιανισμός δεν επαινεί τις μοιχείες, τις αιμομιξίες, τις πολυγαμίες, όλα αυτά ήταν αποδεκτά και μέρος της προχριστιανικής παράδοσης των λαών της περιοχής της Μέσης Ανατολής . 
Οι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης δεν φοβούνται να παραθέσουν όλες αυτές τις αμαρτίες και μάλιστα βαριές πολλές φορές, άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός, ο αναγνώστης να δει ότι υπάρχει σωτηρία ακόμα και για τις πολύ βαριές αμαρτίες, αρκεί να υπάρχει μετάνοια. Δεν μπορεί όμως να κατηγορηθεί ως υπέρ της πολυγαμίας με την έννοια της φιληδονίας, κάποιο πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης που σκοπός του, ήταν η τεκνοποίηση . Δηλαδή και στη περίπτωση του Ιακώβ και στη περίπτωση της Άγαρ με τον Αβραάμ, δεν υπήρχε φιληδονία αλλά ανάγκη τεκνοποίησης. Και μάλιστα οι ίδιες οι σύζυγοι του Αβραάμ και του Ιακώβ ήταν σύμφωνες, διότι αυτές λόγω της ατεκνίας τους, θέλησαν οι σύζυγοι τους να αποκτήσουν παιδιά, έστω και με άλλες γυναίκες. 

Βεβαίως όμως υπάρχουν και κάποιοι παράμετροι που αγνοούν οι κατήγοροι της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Θεός λειτουργεί παιδαγωγικά και δίκαια σε κάθε περίπτωση, όπου υπάρχουν πράξεις που είναι ενάντια στο θέλημα του. Και εφόσον έχουμε μετάνοια, τότε έχουμε την συγχώρεση του Θεού. Για παράδειγμα ο Δαυίδ δεν έγινε αποδεκτός από τον Θεό και την Εκκλησία, επειδή είχε κάνει φόνους, επειδή είχε παλλακίδες, κλπ..αλλά επειδή μετάνιωσε για όλες αυτές τις αμαρτίες(τιμωρήθηκε βεβαίως με πολλούς τρόπους από τον Θεό, όπως αναφέραμε πιο πάνω). Θα πρέπει να κατανοήσει , αυτός που έχει στο νου του, ότι ο χριστιανός είναι ο αναμάρτητος, αυτό είναι λάθος! Μόνο ο Χριστός είναι αναμάρτητος!

 Ο άνθρωπος γεννιέται μέσα στην αμαρτία, είναι επόμενο να αμαρτάνει, αλλά αν μετανοήσει ειλικρινά για τις αμαρτίες του, τότε ναι, γίνεται αποδεκτός από τον Θεό. Η μετάνοια είναι το ζήτημα για την Ορθοδοξία και όχι η «αναμαρτία»...κανείς δεν είναι αναμάρτητος.

 Τέλος, πάμε να δούμε μια άλλη κατηγορία εις βάρος της Παλαιάς Διαθήκης, ότι αυτή παρουσιάζει τον Θεό ως εκδικητικό και σκληρό. Καταρχάς θα πρέπει να πούμε, ότι η έννοια της αγάπης στον χριστιανισμό δεν είναι ξέχωρη της έννοιας της δικαιοσύνης. Ο Θεός λοιπόν αγαπάει αλλά είναι και δίκαιος, γι'αυτό λοιπόν βλέπουμε και τιμωρίες αλλά και επαίνους. Βεβαίως φαίνεται κάπως πιο ωμή η Παλαιά Διαθήκη σε σχέση με την Καινή Διαθήκη. Κάτι που κάποιους κάνει να θεωρούν, ότι δεν έχουν σχέση μεταξύ τους αυτά τα βιβλία. Η αλήθεια είναι ότι τα προχριστιανικά χρόνια, δεν υπήρχε αυτή η θεολογική αντίληψη και αυτό το επίπεδο, ώστε ο αναγνώστης της Παλαιάς Διαθήκης να κατανοήσει την Παλαιά Διαθήκη με το πνεύμα που είναι γραμμένη η Καινή Διαθήκη, δεν είχαμε κιόλας την Αποκάλυψη της Αλήθειας με την επίγεια παρουσία Του Ιησού Χριστού. Οπότε έπρεπε με πιο απλοϊκό τρόπο με πιο ωμό τρόπο να παρουσιαστεί το σχέδιο του Θεού.

Έτσι λοιπόν, όταν βλέπουμε ότι ο Θεός τιμωρεί, οργίζεται, κλπ...δεν ομιλούμε για Θεό με πάθη και εμμονές, δεν ομιλούμε για άνθρωπο

 (σκοπός του Θεού άλλωστε είναι να τιμωρεί την αμαρτία), αλλά στην πραγματικότητα ομιλούμε για πράξεις των ανθρώπων που από μόνες τους προκαλούν την τιμωρία του Θεού, δηλαδή στην ουσία ο Θεός αγαπάει τον κάθε άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος όταν αμαρτάνει, τότε ο ίδιος τιμωρεί τον εαυτό του και απομακρύνεται από τον Θεό, πόσο μάλλον όταν δεν μετανοεί. Οπότε είναι σαν να φαίνεται ότι ο Θεός έχει οργιστεί και θέλει να τιμωρήσει τον άνθρωπο. Είναι σαν ένα δωμάτιο όπου όταν κλείνεις τα παράθυρα και την πόρτα, τότε υπάρχει μόνο σκοτάδι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το φως εξαφανίστηκε και ότι δεν υπάρχει, πρέπει όμως να ανοίξεις τα παράθυρα και την πόρτα για να μπει! Όταν οι Χαναναίοι επέμεναν στην ειδωλολατρία και στα αποτρόπαια έθιμα τους(σκοτάδι) τότε δεν μπορούσαν να δουν τον Θεό(φως) και έτσι αυτό το σκοτάδι τους οδήγησε στο να αφανιστούν. Όταν όμως οι ειδωλολάτρες Νινευΐτες μετανόησαν, τότε είδαν το φως, είδαν τον Θεό και αυτός τους ευσπλαχνίστηκε. Όσοι λοιπόν βλέπουν μόνο βία, εκδίκηση και οργή στη Παλαιά Διαθήκη, δεν έχουν διαβάσει την Παλαιά Διαθήκη, γιατί αν την είχαν διαβάσει θα είχαν δει ότι μέσα υπάρχει και η έννοια της αγάπης, και της φιλίας, και της φιλευσπλαχνίας, και της ελεημοσύνης, και λοιπά. 

Ορίστε κάποια ελάχιστα στοιχεία: 

-Στον Προφήτη Μιχαία που λέει ότι ο Θεός ζητάει από τον άνθρωπο να είναι δίκαιος, να αγαπάει, να είναι φιλέυσπλαχνος και ελεήμων προς τον πλησίον του(ΜΙΧΑΙΑΣ 6,8) 

-Στο βιβλίο «Σοφία Σειράχ»: «Εκείνος ο οποίος ανταποδίδει ευγνωμοσύνην και χάριν δια τας ευεργεσίας, που έλαβε, θα μνημονεύεται και στο μέλλον. Εις δε καιρόν δυστυχίας και θλίψεως θα εύρη βοήθειαν». (ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 3,31)

«Γίνε ωσάν πατέρας εις τα ορφανά και ωσάν σύζυγος εις την χήραν μητέρα των. Έτσι δε θα γίνεις και θα είσαι υιός του Υψίστου, ο οποίος θα σε αγαπήση πολύ περισσότερον, από όσον σε ηγάπησεν η μητέρα σου». (ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 4,10)

«Εκείνος που αγαπά την σοφίαν, αγαπά εις την πραγματικότητα την ειρηνικήν ζωήν του. Και όσοι εξυπνούν πρωϊ πρωϊ προς χάριν αυτής, θα γεμίσουν από χαράν». (ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 4,12) 

«Εκείνος που κατέχει την σοφίαν και ζη σύμφωνα με τας εντολάς της, θα αποκτήση δόξαν. Ο δε Κυριος θα ευλογή πάντοτε την οικίαν, εις την οποίαν αυτή θα εισέρχεται». (ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ 4,13)

-Στο βιβλίο «Παροιμίαι» : «Η χάρις και η φιλία απαλλάσσουν

 και ελευθερώνουν την ψυχήν από πολλάς οδυνηράς καταστάσεις. Την χάριν, λοιπόν, και εν φιλίαν κράτησέ την καλά στον εαυτόν σου, δια να μη γίνης μισητός και αξιοκατάκριτος. Πρόσεχε τας πορείας της ζωής σου και προσπάθει να είσαι συμβιβαστικός και διαλλακτικός προς όλους». (ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 25, 10) .

Και τέλος πάμε να δούμε ένα περιβόητο εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης, όπου έχει γίνει η «σημαία» διάφορων επικριτών της Παλαιάς Διαθήκης, ως ανθελληνικού βιβλίου. Μάλιστα φτάνουν στο σημείο να λένε ότι το συγκεκριμένο εδάφιο ψάλλεται μέσα στις εκκλησίες(σε ποια εορτή και πότε δεν μας έχουν πει) . Βεβαίως αναφέρονται στον Προφήτη Ζαχαρία, όπου λέει : Διότι σας, της φυλής Ιούδα, σας εχρησιμοποίησα και σας ετέντωσα ως τόξον, ως άλλην δε φαρέτραν εγέμισα με βέλη τους άλλους Ισραηλίτας. Θα εξεγείρω τα τέκνα σου, ω Σιών, εναντίον των τέκνων των Ελλήνων και θα σε χειρισθώ ως ρομφαίαν πολεμιστού (ΖΑΧΑΡΙΑΣ 9,13).

Το συγκεκριμένο εδάφιο λοιπόν, εκτός του ότι δεν διαβάζεται και δεν ψάλλεται σε καμία λειτουργία της θρησκείας μας, είναι εμβόλιμο, δηλαδή προστέθηκε εκ των υστέρων σε μεταγενέστερο χρόνο,  γι'αυτό και στις κριτικές-επιστημονικές εκδόσεις, το συγκεκριμένο εδάφιο είναι μέσα σε αγκύλες (βλ. Βασιλείου Μ. Βέλλα, «Το Δωδεκαπρόφητον», Αθήνα 1950, σ. 106). 

Αυτό το εδάφιο όπως και άλλα «ανθελληνικά» εδάφια, δεν γράφτηκαν την εποχή όπου έζησαν οι Προφήτες, είναι μεταγενέστερα, την περίοδο των Ελληνιστικών Χρόνων όπου υπήρχε μια κόντρα μεταξύ Μακκαβαίων και των βασιλέων ελληνιστικών κρατών, διότι οι τελευταίοι προσπάθησαν να απομακρύνουν τους Ιουδαίους από τα ήθη και τα έθιμα τους. 

Βεβαίως όμως, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ο Θεός δεν τιμωρεί έθνη, για λόγους φυλετικούς, άλλωστε είδαμε και πιο πάνω τιμωρίες και απειλές του Θεού προς τους Ισραηλίτες.  Ο Θεός τιμωρεί την πλάνη και μέσα σ'αυτή την πλάνη είναι και η ειδωλολατρία. Όποιος λαός πολέμησε το θέλημα του Θεού, υπερασπιζόμενος την ειδωλολατρία το πλήρωσε, όποιος πίστεψε στον αληθινό Θεό, δοξάστηκε. 

Κλείνοντας, να πούμε ως σύνοψη, ότι κάποιος που θέλει να ερμηνεύσει την Παλαιά Διαθήκη θα πρέπει να την ερμηνεύσει όχι με την δικιά του, μη-θεολογική οπτική, ούτε με την οπτική του Ιουδαϊσμού, αλλά με την οπτική της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας μας. 

Η Ορθοδοξία μας δεν θεωρεί, ούτε αντιμετωπίζει την Παλαιά Διαθήκη ως εβραϊκό φυλετικό βιβλίο. Ως φυλετικό βιβλίο μπορούν να αντιλαμβάνονται οι Εβραίοι το βιβλίο τους Τανάκ, αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούμε την Παλαιά Διαθήκη ως ένα προπαρασκευαστικό βιβλίο, για τον ερχομό Του Υιού Του Θεού.

Βεβαίως με την Καινή Διαθήκη έχουμε την τελειοποίηση της Θείας Αποκάλυψης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άλλος ο Θεός της Καινής Διαθήκης από τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.  Όταν ένας άνθρωπος είναι νήπιο δεν έχει τις γνώσεις και την αντίληψη που έχει ως ενήλικος, αυτό δε σημαίνει ότι είναι άλλος άνθρωπος, αλλά ότι ήταν σε διαφορετικό βιολογικό-πνευματικό στάδιο. Οπότε αυτόν τον άνθρωπο για να του δώσουμε να καταλάβει κάποια πράγματα, θα πρέπει όταν είναι νήπιο να του μιλήσουμε πιο απλοϊκά, να πάμε και με τα νερά του(εξ ου και οι αναφορές μέσα στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Θεός λέει ότι θα τιμωρήσει τους εχθρούς του Ισραήλ. Το κάνει όπως ο πατέρας λέει στον γιο του ότι το παιδί που τον χτύπησε, θα πάει να το μαλώσει και να το τιμωρήσει, έτσι ώστε να ευχαριστηθεί ο γιος του και να σταματήσει να γκρινιάζει). Αλλά όταν μεγαλώσει θα αντιληφθεί τα πράγματα, πιο ώριμα, οι γνώσεις του θα είναι περισσότερες και  εξειδικευμένες (όπως με την Καινή Διαθήκη) . 

Κάποιος βεβαίως θα πει, για ποιο λόγο ο Θεός διάλεξε έναν λαό, χωρίς ιστορία, χωρίς προσφορά για να τον θεωρήσει περιούσιο. Ο Θεός λειτουργεί όπως ο γιατρός, όπου πηγαίνει στον ασθενή και όχι στον υγιή. Έτσι έπραξε ο Θεός με τον λαό του Ισραήλ. 

Σ' αυτό το σημείο θα κάνουμε μια διευκρίνιση μείζονος σημασίας, όταν λέμε για λαό του Ισραήλ την προχριστιανική περίοδο, κυρίως την περίοδο πριν τους ελληνιστικούς χρόνους, δεν μιλάμε για τον σημερινό λαό του Ισραήλ με την εβραϊκή εθνική συνείδηση, με το Ταλμούδ και  αργότερα με το κίνημα του σιωνισμού. Μιλάμε για θρησκευτική ενότητα του λαού του Ισραήλ στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης και όχι για φυλετική ενότητα όπως επικράτησε αργότερα. Είναι παρόμοια περίπτωση  με τους Αλβανούς, οι οποίοι δεν είχαν εθνική αλβανική συνείδηση πριν τον 19ο αιώνα. 

Τέλος, το Θείο Σχέδιο , κατέστησε περιούσιο λαό Του, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς! Από τους οποίους  την πρωτοκαθεδρία, κατέχουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, καθ'ότι οι Απολογητές και οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν Έλληνες και Ελληνογενείς(Ωριγένης, Ιουστίνος ο Φιλόσοφος, Αριστείδης ο Αθηναίος, Κοδράτος, Διονύσιος Κορίνθου, Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, Μέγας Βασίλειος, κλπ), όπως και ότι η ιστορική διαμόρφωση της θρησκείας συντελέστηκε στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο. 

Ιωάννης Βεζανής