Κιναιδισμός και ψυχοπνευματικά προβλήματα

Εισαγωγή
Είναι γνωστό, ότι στα 1973, o Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύνδεσμος (American Psychiatric Association), αφαίρεσε από την λίστα των διαγνωσθέντων και γνωστών, ψυχιατρικών ασθενειών, τον κιναιδισμό. Βεβαίως, έως και τα 1992, κανείς επίσημος οργανισμός άλλου κράτους, δεν είχε θεωρήσει ως…«σφάλμα» την θεώρηση του κιναιδισμού ως, μία ψυχοπαθολογική, διαγνωσθείσα, ασθένεια. Σήμερα όμως, έχει παρατηρηθεί, πως οι κίναιδοι εμφανίζουν μεγαλύτερες πιθανότητες εκδηλώσεως διαφόρων ψυχικών και πνευματικών προβλημάτων, όπως τα εξής : κατάθλιψη, αδηφαγία και συλλήβδην, διατροφικές διαταραχές, αντικοινωνική συμπεριφορά, όπως επίσης και συμπτώματα διαταραγμένης προσωπικότητας. Τέλος, τα ποσοστά αυτοκτονιών ή/και πρόθεσης αυτοκτονίας είναι μεγαλύτερα, πάντοτε, συγκριτικώς ως προς αυτά, που παρουσιάζει ο μέσος όρος των ετεροφυλόφιλων ατόμων. 

Ιστορικές μελέτες του φαινόμενου-συμπεράσματα και επιπτώσεις τους

Ορισμένες, ψυχιατρικής φύσεως μελέτες, όπως των Gonsiorek και Ross στα 1982 και 1988 αντιστοίχως, έδειξαν πως σε ένα αντιπροσωπευτικό και σταθμισμένο δείγμα κίναιδων, ο μέσος όρος κυμαινόταν στο φυσιολογικό-από ψυχοπνευματική άποψη-εύρος και ισχυρίστηκαν πως δεν υπάρχουν δεδομένα που να δεικνύουν το αντίθετο. Όμως, στην έρευνα του Riess στα 1980 είχε επισημανθεί πως «οι ομοφυλόφιλοι, παρουσιάζουν προσωπική και συναισθηματική υπερευαισθησία».
Φθάνουμε λοιπόν αισίως, στην δεκαετία του 1990, όπου η απόλυτος ισότητα, μεταξύ κίναιδων και ετεροφυλόφιλων, διακηρυσσόταν στο σύγγραμμα του Gonsiorek (1991) «Η Εμπειρική βάση για τον Θάνατο του Προτύπου της Ψυχοπνευματικής Ασθένειας». 

Βεβαίως, η άνωθεν μελέτη, διαψεύστηκε γρήγορα, καθώς στα 1998, η έρευνα του Remafedi έδειξε ότι, εντός των κίναιδων, οι αυτοκτονικές τάσεις, σκέψεις και απόπειρες, ήσαν έξι (6) φορές μεγαλύτερες, από το φυσιολογικό (!).

Garry Remafedi

Επίσης, στο επιστημονικό περιοδικό, «Αρχεία Γενικής Ψυχιατρικής» (Archives of General Psychiatry), τρεις μελέτες που διεξήχθησαν στο διάστημα, 1999-2001, των Fergusson, Herrell, Sandfort και Bailey ανέτρεψαν, τα τότε υφιστάμενα δεδομένα. 

Προτού, υπεισέλθουμε στις διαφωτιστικότατες αυτές μελέτες, αξίζει να σημειωθεί, πως ο έσχατος επιστήμων (Bailey) είχε συμβάλλει παλαιότερα, στην χαλύβδωση των θεωριών «φυσικό-γενετικής» προδιάθεσης του κιναιδισμού με τις πολυδιαφημισμένες στο αμερικανικό κοινό της εποχής, «Έρευνες, ομοφυλόφιλων διδύμων». Μετά το πέρας λοιπόν των άνωθεν ερευνών, η νέα αναδυόμενη πραγματικότητα, οδήγησε έως και τον Bailey να δηλώσει αυτολεξεί πως : «Η παρούσα εργασία (προφανώς, εδώ, αναφέρεται στην δική του μόνο), προσφέρει τα καλλίτερα δεδομένα για την σχέση μεταξύ ομοφυλοφιλίας και ψυχοπαθολογίας· και τα δύο φαινόμενα φαίνεται πως δυστυχώς συγκλίνουν και οδηγούν στο ίδιο-αλγεινό-συμπέρασμα :οι ομοφυλόφιλοι είναι ευεπίφοροι κατ’ ουσιαστικό τρόπο, προς διάφορες μορφές συναισθηματικών προβλημάτων, όπου  μεταξύ των οποίων είναι, ο αυτοκτονισμός, η μεγάλη κατάθλιψη, οι διάφορες μορφές, της αγχώδους διαταραχής, οι διαταραχές της συμπεριφοράς, αλλά και ο εθισμός στην νικοτίνη.».

Dean Bailey

Για να επιστρέψουμε λοιπόν, στα των ερευνών, ας ξεκινήσουμε από τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας (Herrell). Η συγκεκριμένη, διεξήχθη, σε δίδυμα αρσενικά υποκείμενα, που είχαν υπηρετήσει στο Βιετνάμ και κατέληξε στην διαπίστωση, πως τα ζεύγη των διδύμων που δήλωναν ομοφυλόφιλα, εμφάνιζαν, κατά πέντε κόμμα μία φορές (5,1) μεγαλύτερη πιθανότητα να εκδηλώσουν απόπειρες ή/και σκέψεις αυτοκτονίας από τον μέσο όρο των ετεροφυλόφιλων ζευγών διδύμων, του δείγματος. Ένα τμήμα αυτής της συχνότητας βεβαίως, συνδυάστηκε με παράγοντες που δεν συνδέονται άμεσα με την κιναιδική τους φύση (φερ’ ειπείν, λεκτική, σωματική ή ψυχολογική καταπίεση/κακοποίηση, κ.α.) αλλά ο ερευνητής και η ομάδα του, θεώρησε πως ένα γενναίο τμήμα του ποσοστού, προερχόταν από την ίδια την φύση της σεξουαλικής τους ταυτότητας, το οποίον όμως, δεν μπόρεσαν-με τα μέσα και τις γνώσεις της εποχής-να προσδιορίσουν, επ’ ακριβώς.

Όσον αφορά τα αποτελέσματα της δεύτερης έρευνας (Fergusson), αυτή όρισε ως δείγμα, έναν αριθμό ατόμων που γεννήθηκαν στην Ν. Ζηλανδία και τα οποία παρακολούθησε από την στιγμή της γεννήσεως τους, ως την συμπλήρωση του 20^ου έτους της ηλικίας τους ("birth cohort" μέθοδος). Αυτή λοιπόν, απέδειξε πως υπήρχε μεγαλύτερη και δη, σημαντικά μεγαλύτερη, εμφάνιση κατάθλιψης, διαταραχών της συμπεριφοράς και του άγχους, αυτοκτονικών αποπειρών-σκέψεων και κακοποίηση, μεταξύ εκείνων που απέκτησαν τελικώς, ενεργή, ομοφυλοφιλική σεξουαλική ταυτότητα, εν συγκρίσει, πάντοτε, με το υπόλοιπο που είχε/δήλωνε, ετεροφυλοφιλική. 

Η τρίτη έρευνα (Sandfort) απέδειξε και πάλι μεγαλύτερα ποσοστά και συχνότητες, καταθλίψεως και διαφόρων άλλων ψυχικών και πνευματικών ασθενειών στον κιναιδικό (υπό) πληθυσμό του δείγματος της.
Από τα άνωθεν συμπεράσματα, διαγράφεται εναργέστατα, πως η αφαίρεση του κιναιδισμού από την λίστα του A.P.A. των αναγνωρισμένων ψυχοπαθολογικών νοσημάτων, είναι τουλάχιστον αναιτιολόγητη καθώς, υπάρχει πράγματι πρόβλημα ψυχικής φύσεως, στα ομοφυλόφιλα άτομα. 

Theodorus Sandfort

Οι διαταραχές συναισθηματικής φύσεως, η αιτία των αυτοκτονικών τάσεων

Ως πρωταρχικά κίνητρα αυτοκτονίας, βάσει των μελετών των Saghir και Robins στα 1978 και των Beell και Weinberg στα 1981, ορίστηκαν οι εσωτερικές πολυκύμαντες διακυμάνσεις της ποιότητας των σχέσεων και ο τελικός χωρισμός και όχι η «κοινωνική κατακραυγή» ή «ο κοινωνικός στιγματισμός», καθώς, τα 2/3 του δείγματος που προέβησαν σε τέτοιες σκέψεις ή ενέργειες, δήλωσαν τον χωρισμό ή τις έριδες με τον σύντροφο τους, ως την αιτία τους. Στην δεύτερη θέση της σημαντικότητα των κινήτρων, ευρίσκεται η αδυναμία της «αυτό-αποδοχής», ήτοι, η αδυναμία των κίναιδων να αποδεχτούν την ταυτότητα τους (βάσει μελέτης Weinberg).

George Weinberg

Οι κίναιδοι λοιπόν, έχει καταγραφεί, ότι εμφανίζουν μεγαλύτερο αριθμό συντρόφων και άρα, χωρισμών από τους ετεροφυλόφιλους και δεδομένου του ότι στις σχέσεις μεταξύ αρσενικών, σπανίως παρατηρείται η μονογαμική συμπεριφορά, δεν προκαλείται έκπληξη από το ότι, οι απόπειρες αυτοκτονίας τους είναι κατ’ αναλογία υψηλές. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μελέτες επί του ζητήματος της μονογαμίας και συλλήβδην των σχέσεων μεταξύ κίναιδων, του Whitehead και του Laumann των ετών, 1999 και 1994 αντιστοίχως, οι αρσενικοί κίναιδοι, αποκτούν κατά μέσο όρο, τέσσερις (4) φορές περισσότερους συντρόφους, από ότι οι ετεροφυλόφιλοι. 

Ένας άλλος παράγων που οδηγεί στην αυτοκτονία ή στην καλλιέργεια αυτοκτονικών προθέσεων/σκέψεων, είναι η ψυχαναγκαστική ή εθιστική πτυχή της ομοφυλοφιλίας (κατά Pincu, 1989), η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη καταθλίψεως, όταν, εξ΄ αιτίας αυτής της πτυχής,  η διαγωγή του βίου, καθίσταται, ανεξέλεγκτος. 

Επιπλέον, υπολογίζεται πως ένα 50% των νέων κίναιδων-αν και τα ποσοστά ποικίλουν-δεν προλαμβάνει μέτρα για την αποφυγή σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων, όπως είναι ο HIV (κατά Vallery, 2001) και παράλληλα εμφανίζει, εθισμό στο σεξ και στην σεξουαλική κακοποίηση, κάτι που οδηγεί νομοτελειακώς, στην τροφοδότηση των αυτοκτονικών ιδεών και προθέσεων.

Edward Laumann

Ακολασία και Αντικοινωνική προσωπικότητα 

Η ακολασία-και εδώ, με τον όρο αυτό, εννοείται η ασύδοτος σεξουαλική συμπεριφορά-αποτελεί τόσο για τους ετεροφυλόφιλους, όσο και για τους κίναιδους, αιτία που οδηγεί στην ανάπτυξη αυτού που ιδεατυπικώς, ονομάζεται «αντικοινωνική προσωπικότητα». 

Σύμφωνα με τον Rotello (1997) , ο οποίος δηλοί ανερυθρίαστα κίναιδος : «Η “παράνομη” πτυχή της ομοφυλοφιλικής πολιτισμικής ταυτότητας, η εξαπάτηση του συντρόφου που αυτή ενέχει, έχει θεωρηθεί από πολλούς άνδρες ως ένα από τα σπουδαιότερα γνωρίσματα της.» 

Gabriel Rotello

Η ομάδα του Ellis στα 1995, εξέτασε τροφίμους κλινικής, που έπασχαν από γεννητικά και ουρολογικά προβλήματα όπως είναι τα STD-Sexually Transmitted Diseases/Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα· βρήκε πως το 38% των κίναιδων, του δείγματος, που αναζητούσε θεραπεία στην κλινική, έπασχε από διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας, όπως επίσης και το 28% των ετεροφυλόφιλων. Αθροιστικά, τα δύο ποσοστά υπερβαίνουν κατά πολύ τον μέσο όρο (2%) της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που παρατηρείται στον γενικό πληθυσμό. (Βάσει, Matthews, 1997). 

Σε άλλη μελέτη ( Cartal, 1997) εντοπίστηκε μεταξύ ενός δείγματος εκατόν τριάντα πέντε (135) βουλιμικών-όπου βουλιμία σημαίνει, νευρολογικής φύσεως διαταραχή στην πρόσληψη τροφής που οδηγεί σε υπερφαγία και παράλληλα, απόπειρα αποβολής δια του εμετού, της προσληφθείσας τροφής-ατόμων, πως το 43 %, ήταν είτε ομοφυλοφιλικό είτε αμφυλόφιλο. Αυτή η τιμή, ευρίσκεται δέκα πέντε (15) φορές πάνω από την αντίστοιχη της βουλιμικής συμπεριφοράς στον γενικό πληθυσμό κάτι που συνεπάγεται πως οι κίναιδοι άνδρες είναι πιθανότατα δυσανάλογα ευεπίφοροι, προς την συγκεκριμένη πνευματική νόσο. Αυτό μπορεί να αποτελεί απόρροια, της προσκολλήσεως των τελευταίων στην εξωτερική εμφάνιση και την εικόνα, η οποία προσκόλληση εμφανίζει υψηλά ποσοστά σε αυτήν την κατηγορία.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια, πως το φαινόμενο του κιναιδισμού, παρουσιάζει σημαντικές ψυχοπαθολογικές πτυχές και χρήζει περισσότερης διερευνήσεως από τους μελλοντικούς επιστήμονες, ώστε να αποκαλυφθεί πλήρως, η αληθής του φύση και οι επιπτώσεις του στο κοινωνικό επίπεδο αλλά και στο ιδεολογικοπολιτικό, καθώς, βάσει γραωδών και παντοιοτρόπως διαψευσμένων μελετών, έχει διαμορφωθεί η άποψη της «πλήρους ισότητας» και «φυσιολογικότητας» μεταξύ κίναιδων και ετεροφυλόφιλων. 

Βιβλιογραφία :

Bailey, J.M. (1999): Commentary: Homosexuality and mental illness. Arch. Gen. Psychiatry. 56, 876-880.

Carlat, D.J.; Camargo, C.A.; Herzog, D.B. (1997): Eating disorders in males: a report on 135 patients. Am. J. Psychiatry 154, 1127-1132.

Ellis, D; Collis, I; King, M (1995): Personality disorder and sexual risk taking among homosexually active and heterosexually active men attending a genito-urinary medicine clinic. J. Psychosom. Res. 39, 901-910.

Fergusson, D.M.; Horwood, L.J.; Beautrais, A.L. (1999): Is sexual orientation related to mental health problems and suicidality in young people? Arch. Gen. Psychiat. 56, 876- 880.

Gonsiorek, J.C. (1982): Results of psychological testing on homosexual populations. In: Homosexuality. Social, Psychological and Biological Issues. (Eds: Paul, W.; Weinrich, J.D.; Gonsiorek, J.C.; Hotvedt, M.E.) Sage, Beverly Hills, California, 71-80.

Gonsiorek, J.C. (1991): The empirical basis for the demise of the illness model of homosexuality. In: Homosexuality: Research Implications for Public Policy. (Eds: Gonsiorek,J.; Weinrich, J.D.) Sage, 115-136.

Herrell, R.; Goldberg, J.; True,W.R.; Ramakrishnan, V.; Lyons, M.; Eisen,S.; Tsuang, M.T. (1999): Sexual orientation and suicidality: a co-twin control study in adult men. Arch. Gen. Psychiatry56, 867-874.

Laumann, E.O.; Gagnon, J.H.; Michael, R.T.; Michaels, S. (1994). The Social Organization of Sexuality. University of Chicago Press, Chicago.

Matthews, R. (1997): Game theory backs crackdown on petty crime. New Scientist 156(2078), 18.

Pincu, L. (1989): Sexual compulsivity in gay men: controversy and treatment. J. Couns. Dev. 68(1), 63-66.

Remafedi, G.; French, S.; Story, M.; Resnick, M.D.; Blum, R. (1998): The relationship between suicide risk and sexual orientation: Results of a population-based study. Am. J. Publ. Health 88, 57-60.

Riess, B. (1980): Psychological tests in homosexuality. In: Homosexual Behavior: A Modern Appraisal. (Ed: Macmor,J.) Basic Books, New York, 298-311.

Ross, M.W. (1988): Homosexuality and mental health: a cross-cultural review. J. Homosex. 15(1/2), 131-152.

Rotello, G. (1997): Sexual Ecology. AIDS and the Destiny of Gay Men. Dutton, Harmondsworth, Middlesex, UK.

Saghir, M.T.; Robins, E. (1973): Male and Female Homosexuality, A Comprehensive Investigation. Williams and Wilkins, Baltimore Maryland. 335 pages.

Sandfort, T.G.M.; de Graaf, R.; Bijl, R.V.; Schnabel (2001): Same-sex sexual behavior and psychiatric disorders. Arch. Gen. Psychiatry. 58, 85-91.