«Το Νεκροταφείο των Ιδεών»= τα είδη του κομμουνισμού

«Νεκροταφείο των ιδεών 1917-2017» το νέο βιβλίο του αριστερού Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την «Οκτωβριανή Επανάσταση» στη Ρωσία.Σε αυτό το σύγγραμμα όλα τα είδη του κομμουνισμού, μαρξισμός, μαρξισμός-λενινισμός,σταλινισμός,τροτσκισμός,μαοϊσμός, απορρίπτονται συλλήβδην ως λίαν αποτυχημένα . Τα διεθνιστικά συντρόφια της συμφοράς στοχάζονται δημοσίως τι σκατά παίχτηκε και απέτυχε παταγωδώς η θεωρία τους, τόσο στο θεωρητικό όσο και στο πρακτικό σκέλος. Κάποιοι βάλλουν κατά του Στάλιν, άλλοι κατά της επιλογής της Ρωσίας που τη θεωρούσαν «καθυστερημένη χώρα» για να εφαρμοστεί ο «επιστημονικός σοσιαλισμός». Ο Χατζηπροδρομίδης στο βιβλίο του χτυπάει απευθείας την ίδια τη θεωρία του μαρξισμού και αποδομεί τον ίδιο τον Λένιν που μέχρι πρότινος ουδείς άγγιζε. Το γελοίο της υπόθεσης με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» είναι ότι πέρα του ότι οπουδήποτε εφαρμόστηκε έπνιξε τους λαούς στο αίμα με τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις, κατάργησε και όλα τα δικαιώματα που κέρδισε η αστική τάξη μετά από ποταμούς αίματος κατά τη γαλλική επανάσταση . Η αστική τάξη κατέσφαξε πρίγκιπες και βασιλείς, αριστοκράτες ευγενείς και τον κλήρο. Και έτσι, αφού πέρασε όλους της τους αντιπάλους από τις γκιλοτίνες, οι κοινωνικές τάξεις από τέσσερις έγιναν δύο, η «Μπουρζουαζία» και το «προλεταριάτο» (οι δουλοπάροικοι του προηγούμενου φεουδαρχικού συστήματος). Έπειτα ήρθε ο Μαρξ, ευχαρίστησε στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του 1848 την Μπουρζουαζία που επαναστάτησε και κατάργησε το προνεωτερικό σύστημα της φεουδαρχίας, με τη δεδομένη κληρονομική κοινωνική θέση, τις δεισιδαιμονίες, τη θρησκευτική ανελευθερία,το μερκαντιλισμό, την απόλυτη υποταγή στο μονάρχη κτλ,..... και τώρα η ανθρωπότητα ήταν έτοιμη να περάσει σε μια πιο χειραφετημένη και εξελιγμένη μορφή κοινωνίας, τη «Σοσιαλιστική Κοινωνία». Και έδειξε το δρόμο της ένοπλης πάλης του προλεταριάτου, που θα εγκαθίδρυε ένα πρόσκαιρο και μεταβατικό στάδιο, τη δικτατορία του προλεταριάτου, η οποία θα καταργούσε τον καπιταλισμό της αστικής τάξης ώστε να δοθεί τέλος στην «εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο». Τις διδαχές του Μαρξ εισάκουσαν οι «της Γης οι κολασμένοι», οι Μπολσεβίκοι του Λένιν, και εγκαθίδρυσαν το «Κράτος των Προλετάριων». Με τον Λένιν, το 1917, όλες οι κατακτήσεις των αστικών επαναστάσεων, όπως η τυπική ισότητα του πολίτη απέναντι στο νόμο, η διάκριση των εξουσιών, οι ελευθερίες του λόγου, των συγκεντρώσεων, του Τύπου, των συνδικάτων και των κομμάτων καταργήθηκαν επειδή ήταν αστικές, για να τις υποκαταστήσει και να τις εξαφανίσει η δικτατορία του προλεταριάτου, που ήταν η εξουσία του κομματικού μηχανισμού. Η ελευθερία καταργήθηκε επειδή ήταν πηγή αντιδραστικών προθέσεων, για να επιβληθεί η μοναδική αλήθεια και η ελευθερία του ηγέτη του κόμματος. Οι ελευθερίες των ανθρώπων καταργήθηκαν στο όνομα της «χειραφέτησης» , επιστρέφοντας την ανθρωπότητα στον Ύστερο Μεσαίωνα. Υπάρχει μια ακόμα ιδεολογική αντίφαση που τονίζεται στην παρουσίαση του βιβλίου: μια αμιγώς υλιστική θεωρία όπως ο «επιστημονικός σοσιαλισμός» βασίζει την υλοποίηση και επιτυχία του στον ιδεαλισμό των συντρόφων.